Tuesday, October 11, 2005

Χώμα

Η νύχτα των ευχών στο πέλαγος
έφερε χρόνια βράχια
και ισημερίες με έμφαση στη νύχτα

Ριζικό σύστημα επιμονής
ένα μοναδικό μικρό τοπίο
στη σχισμή του βράχου

Περιέλιξη παραπλανητική βλασταίνει
κλείνει το μάτι γέρνοντας το ποτήρι
της αθωότητας -τί νόμισες;

Η γέφυρα στο ποτάμι
είναι για τους πεζούς
να ηδονίζονται την απόσβεση

Τα μέταλλα ιδρώνουν
για τα δάκτυλα που θα ζωγραφίσουν
κάτι άπιαστο ή ένα όνομα

Ο θεός ξαπλώνει στην έρημο
και οραματίζεται μιαν άλλη δημιουργία
που ακόμη δεν αποφάσισε

Τα χλωρά χαίρονται το φως
ψιθυρίζουν στο σκοτάδι
κι έχουν σώμα

Το νερό είναι η πατρίδα μου
Ο αέρας το όνειρο
Η στεριά πέτρα

3 comments:

eryx-t said...

Σ'ευχαριστώ scorpina.
Με κάνεις να αισθάνομαι τη χαρά του μάγειρα που του λένε ότι το φαγητό του είναι νόστιμο. :-)

[Εξετάζω και το ενδεχόμενο να σε συγχωρήσω που είπες ότι δε σου αρέσουν τα κυκλαδίτικα τοπία, αλλά αυτό είναι πάρα-πάρα πολύ δύσκολο...]

DanaiShips said...

Η γέφυρα στο ποτάμι
είναι για τους πεζούς
να ηδονίζονται την απόσβεση
...

Κι είναι χάος αστεριών αυτές οι γέφυρες, τόσο μόνες, τόσο που γλιστράνε σαν φιλμ στα χέρια του μοντέρ τόσο που ξέρουν ότι δεν θα φτάσουν πουθενά...
Κι όμως, για μια γέφυρα, η πέτρα είναι που μετράει. Η απόσταση που σέρνει πεισματικά τα βελούδινα ακροδάχτυλά της μέχρι το ποτήρι του ονείρου, αυτό που έχουμε το βράδυ στο κομοδίνο μας για να ξεδιψάμε...
Πέτρα, πέτρα, γέφυρα, γέφυρα, κι ας σταματάει το φθινόπωρο πριν προλάβουν να χρυσίσουν όλα τα μέσα μας φύλλα...
Ριζικό σύστημα επιμονής...

eryx-t said...

scorpina, αν κάπου δημοσιεύω λόγια (ή εικόνες) κάποιου άλλου το αναφέρω.
Μα... εγώ κατάλαβα καλά; Αντιπαθείς τις Κυκλάδες επειδή τις βλέπεις να σου προαναγγέλουν την Αθήνα καθώς γυρίζεις από τη Χίο; Περίεργο μου ακούγεται...


andrea, η γέφυρα που είχα στο μυαλό μου ήταν μεταλλική. Άλλη γέφυρα.
Για τις πέτρινες γέφυρες πρέπει ίσως να γράψουμε ένα άλλο παραμύθι. Γιατί ακόμη τις στοιχειώνει εκείνο με τη γυναίκα του πρωτομάστορα. Τα χρυσά φύλλα πάντως ταιριάζουν έκτακτα με τις πέτρινες γέφυρες. Αλλά και με τα διάφανα ποτήρια.
Η απόσταση δεν έχει ακροδάχτυλα, γι αυτό και δε φτάνει ποτέ το ποτήρι. Ή μήπως δεν υπάρχει ποτήρι... γαμώτο, μπερδεύτηκα!