Friday, March 25, 2005

λαγούμι

Aν ο θεός έχει άκρη,
είναι εκεί που γέρνοντας λυγάει
και στάζει διάφανη σταγόνα
και πονάει σα να σπάζει έναν ιστό
και να διαρρηγνύεται η υπεροψία
του Χ χρόνου.

Το συνεχές του χώρου σχεδόν αδιάφορο.
Tόσο μακρινό
αφού παρεμβάλλεται μια βροχή από γυάλινες ακίδες,
θραύσματα μικρά κρυσταλλικά σχημάτων και συνάψεων.
Κι ακόμη ένας καπνός διακρίνεται.
Είναι γνωστός.

Σαν δέντρο λυγάω
και σφυρίζω με τα κλαδιά μου στις πνοές.
Δεν αφήνομαι.
Μόνο αν σπάσω.

Wednesday, March 23, 2005

σεντόνι απλωμένο στα χόρτα

λιακάδα κι εγκατάλειψη
και χλωρός ένα γύρω ανήσυχος κόσμος

ένα αεράκι που θυμίζει κουρτίνες
ένα φως που θυμίζει μουσική

άβολη πραγματικότητα
"πρέπει να φύγουμε τώρα"

τα ίχνη, τα ίχνη
στο χορτάρι του νου

Tuesday, March 22, 2005

Διαταραχή πρώτη (πρώτη εδώ)

Κάτι ζουζούνια αλωνίζουν στον ύπνο μου...