ναι...

... όπως πολύ σωστά υποπτέυθηκαν οι xxx (όπου xxx συμπληρώστε επιθετικό προσδιορισμό της αρεσκείας σας και όχι τριψήφιο νούμερο) επισκέπτες αυτής της σκοτεινής άκρης της μπλογκοσφαίρας, υπήρξε όντως και τρίτη -αποκαλυπτική κατά ορισμένους- εικόνα, την οποία δεν μπορούμε να κρύβουμε πλέον (επικαλούμενοι φόρτο εργασίας κ.λπ.) και η οποία θα πρέπει κατ' αναλογίαν με την προηγούμενη να τιλοφορείται:

"Ίδια όψη, ίδιο session... δυο βήματα πιο πίσω"



ή αλλιώς...

"the Kit Kat effect"

Σε θεωρητικό επίπεδο βέβαια... δε βαριέσαι, σε θεωρητικό επίπεδο μπορείς όλα να στηρίξεις και όλα να τα αντρέψεις. Γι αυτό και λένε "σημασία έχει ν'αγαπάς".
[Εδώ μπορώ μου φαίνεται να επικαλεστώ φόρτο εργασίας ή προχωρημένη ώρα...]

Ίδια όψη διαφορετική οπτική

Τεχνικά ένα μόνο βήμα χωρίζει τις δύο εικόνες. Στο photoshop λέγεται unsharp mask. Πρόκειται για έναν σχετικά απλό μετασχηματισμό του οπτικού σήματος που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ενσωματωμένος σε ένα τσιπάκι. Ή σε οποιοδήποτε hardware.

Είναι ακόμη δυνατό να φανταστούμε ένα παρατηρητή που κοιτώντας το ίδιο πράγμα βλέπει πότε τη μια εικόνα και πότε την άλλη.

άλλη μια (παλιά) διαταραχή

Παραμύθι με δράκο

Ένα μικρό πουλάκι ράμφισε το τζάμι
όλοι μες στο σπίτι αλαφιαστήκαν
σηκώθηκαν και τρέξαν στα παράθυρα
Είδαν φτερούγισμα κραυγής
και δεν ανοίξανε
Γυρίσανε και πιάσαν τις γωνιές
μα φτερουγίζανε παντού σκιές

Τη δεύτερη φορά
ένα μικρό χεράκι χτύπησε το τζάμι
Γυρίσαν και κοιτάξαν το ταβάνι
-τώρα ξέρανε-
ανάψανε το φως και συνεχίσανε να λένε
Μόνο δαγκώνουνε τις λέξεις
τώρα και στο εξής

Αράχνη του σπιτιού
έχει πλέξει το δίχτυ ως να πεις
Ύστερα κάθεται -έντομα πιάνονται
-όχι πουλιά, ούτε χέρια-
ρουφάει σκοτεινούς χυμούς
και ζει δίχως ανάσα

------
Και τούτο απ'το σεντούκι το βγαλα και το κοίταγα καλά καλά. Νομίζω ότι όλες τις ζημιές σ' αυτό το σπίτι τις προκαλεί ο ίδιος δαίμονας. Κι όλες τις βάρβαρες συμπεριφορές αυτός τις προκαλεί.

συμβαίνουν στην Αθήνα (διαταραχές)

Η φωτογραφία είναι του 2005.
Το ποίημα περίπου του '90.
Δεν ξέρω πόσο άλλαξα εγώ (νομίζω πολύ),
μα ο περιβόητος Ελαιώνας δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου.
Αν και μέσα στην Αθήνα έχει γλαροπούλια.
Αν και αδιανόητο για αστικό τοπίο,
έχει κάτι το ονειρικά σουρεαλιστικό.
Όλα παίζουν λοιπόν:


------

Αλλοτροπικό νεφέλωμα

Κρυσταλλική ροή
Έκλαμψη - Υποτροπή
Μορφή
Αείφωτος - Αυτόφωτος - Αιμάσσων
Ιππος λευκός υδάτινος
Φριμάσσοντας
Βοών
Προβαίνει απο τα όρη της ερήμου
(Ο Σαλβατόρ Νταλί απορεί)
Οσμή
Ριπή αρμύρας
Φέγγος αιμάτινου πίδακα
-
Και γίναν όλα ψιλή βροχή πετράδια
στις στέγες των κτιρίων και στα ρείθρα
-
Ετσι ονειρεύονται τα σύννεφα που αφέθηκαν
να φτάσουν ως εδώ
Στην πολιτεία όπου οι ψαράδες επιστρέφουν
μ’έναν μορφασμό ενατένισης
οι έμποροι κάθε λογής τρίβουν τα χέρια τους
κι οι ποιητές -η πλειοψηφία-
υποδέχονται αφελώς τα γλαροπούλια

"αρχή στην πάσα συμφορά, Δέσποινα..."

Μια σταύρωση σαν όλες τις άλλες

Μια λάμψη στο θόλο
Ένα νήμα κόβει στα δυο το μυαλό μου
Χίλια μαύρα μαχαίρια υψώνονται
Και πέφτουν
Τώρα ταξιδεύει για το κέντρο του πλανήτη
Μα μια Άνωση τον φέρνει πάλι
Στην επιφάνεια
Ενα πτώμα κατεβαίνει αργά τα σκαλιά
Αφήνοντας μια γραμμή κόκκινη
Αίμα; για Θλίψη;


-------------
Μετά τις παλιές φωτογραφίες, έπιασα τα παλιά ποιήματα. Αυτό ήταν το πρώτο. Πέντε-έξι χρόνια πιο παλιό από την φωτογραφία του προγούμενου ποστ... Πώς τώρα, ε; Μυστήριαι αι βουλαί...
[Και ο τίτλος του ποστ από τους Πέρσες... ας με συγχωρήσει ο κυρ-Αισχύλος.
"...κάποια θεικιά κατάρα ή πονηρόν έκαμε πνεύμα" συνεχίζει]

Ίωση...

ναι, μητέρα, ο γυιός σας... τί άλλο να πω;

να, βρήκα αυτά τα ίδια χρώματα σε μια ανατολή φεγγαριού

αυτό το φεγγάρι είναι θηλυκό

[οι διάττοντες του Αυγούστου είναι θαρρώ μυστήριοι]




αυτή η φωτογραφία ενηλικιώθηκε... είναι πια 18 χρονών