Είμαι στη σκηνή χωρίς λόγια.
Η σκηνή σκοινί.
Διαβαίνω. Δεν έχω. Δεν είμαι.
Εσύ θα δεις ένα βήμα. Αν το κάνω.
Μια πτώση.
Το μπλε φως περιστρέφεται στο δρομο μπροστά μου.
Δεν είναι αυτό που θα ήταν.
Χωρίς λόγια, χωρις ρούχα. Στο σκοινί επάνω για την πτώση.
Βλέπω έναν ξυλοκόπο στο δάσος που γέρνει και πελεκάει και κόβει και με το τσεκούρι χτυπάει τα μέσα. Το κούτσουρο, τον κορμό, το ξύλο μέσα εκεί. Εκεί πελεκάει και γέρνει και χτυπάει και γέρνει. Κτύπα! Χτύπα! Εκεί. Δεν έχει. Πάγος. Θέρμη. Περιστρεφόμενος φάρος σημαίνει την απώλεια. Σαν κίνηση επαναληπτική της γλώσσας που σκάβοντας ικετεύει. Και σκάβει. Και γλιτσάει. Και μπαίνει μες στο νύχι. Ψυχή μου. Δίχως λόγο πια. Και τα κλεμμένα δικά μου είναι. Χαμένα. Σιωπή μόνο. Σιγή. Από χαμηλά. Από μέσα. Εκεί. Όπου η ακμή. Κτυπάει τις ίνες. Τις-ίνες-της. Τους-τένοντές-της. Έχει τένοντες; Έχει. Μα διαλυθήκαν! Κάτι σαν. Κάτι σαν. Κάτι σαν... Κατι σαν, μια όμορφη Κυριακή που πήγαμε όλοι μαζί στη λίμνη και έλαμπε ο ήλιος επάνω και κάτω έλαμπε το χορτάρι. Πράσινο. Όπως μόνο το πράσινο ξέρει να λάμπει. Για εσάς.
Ένα μπλε φως που περιστρέφεται μπροστά μου.
Μα δεν ειναι το παρόν, είναι ότι λείπει απ'αυτό. Λείπει κι απ' τ' απλωμένο χέρι που ζητάει. Λείπει. Απ' αυτό που δεν υπάρχει να δοθεί. Λείπει. Από μέσα μου. Λείπει. Από κει που πελεκάει η ακμή η περιχαρής η κοφτερή.
20 comments:
Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή. Δεν ξέρω γιατί αυτό θυμήθηκα.
Είναι πένθιμο χρώμα το μπλε του χιονιού.
Δύσκολο. Σαν αναπόφευκτος εφιαλτικός δρόμος. Θά'χει κάτι στην άκρη του. Ελπίζω δηλαδή.
...Περιστρεφόμενος φάρος...
Υπέροχη η επιστροφή σου!
κερασιά μου μέσα είσαι! Καζαντζίδης!
το μπλε του χιονιού γιατί; σου θυμίζει αίμα;
mckat, ο δρόμος στην άκρη του έχει... το τέλος! Φυσικά έχει και πολλά άλλα πράγματα ενδιαμέσως :) Άσε που έχει και πολλούς δρόμους... ή παρακλάδια του ενός, δεν ξέρω...
g help me, "επιστροφή", ε; μου προκαλεί έκπληξη αυτή η λέξη σ'αυτό το σημείο
ευχαριστώ πάντως :)
Ωραίο το ''ψυχή μου''. Με ταρακούνησε θα έλεγα κάπου εκεί γύρω. Αλήθεια τι ειναι το ''Και γλιτσάει''?
Η φωτογραφία όπως πάντα, τι να πω;
Χα! Δίκιο έχεις regina, να σου πω νωρίτερα αναρωτιόμουν μήπως να το βάλλω σε εισαγωγικά ή italics. Τώρα και με την παρατήρησή σου σκέφτομαι ότι είναιτο μόνο κομματάκι εδώ μέσα που αποτελεί λόγο. Όλο το άλλο είναι κατι σαν εφιάλτης.
Το γλιτσάει είναι κάτι σαν το γλιστράει. Σέ ένα μονο κείμενο το έχω συναντήσει (μαζί με κάποια ακόμη στοιχεία αυτού εδώ του κομματιού). Πρόκειται για τον "Εχθρό του ποιητή" του Χειμωνά και εδικά για τη μπαλάντα του Γκουενκ Χλαν. Από τα κείμενα που απλώνουν ρίζες μέσα σου.
Ό,τι λείπει απ'το παρόν μήπως τελικά καθορίζει αυτό που υπάρχει στο παρόν;
Ό,τι δεν ζήσαμε τελικά μας ορίζει;
Ή μήπως απλώς εμείς δεν είμαστε ικανοί να δούμε ότι δεν λείπει στην ουσία τίποτα ..
Η σιωπή ξεκινάει από χαμηλά μ' ανεβαίνοντας συντονίζεται και γίνεται φτερά ή απλώς ακμή περιχαρής κοφτερή κι αφήνει μόνο Ψυχή στο πέρασμά της ..
Αυτό το πελέκημα είναι πραγματική τέχνη τελικά.. "Από μέσα. Εκεί. Όπου η ακμή. Κτυπάει τις ίνες. Τις-ίνες-της. Τους-τένοντές-της."
Μεταμορφώσεις.. Για εμάς. :)
Μακάβριο, αλλά θα σου απαντήσω: μου θυμίζει το χρώμα που απλώνει ο θάνατος στα πρόσωπα των ανθρώπων
Ωραία και η φωτογραφία πάντως...
akoma den exw katalabei giati de grafeis pio suxna..afou ... ok ok
Καλλιόπη, ότι λείπει είναι ότι επιθυμούμε. Ή κι ότι επιθυμήσαμε και δε λέει να ξεχαστεί. Ή κι ότι φανταστήκαμε ότι επιθυμούμε. Το τελευταίο που μένει είναι η ανάμνηση της επιθυμίας.
Όλα μας ορίζουν.
Κι απ'την οουσία δε λείπουμε εμείς :)
αν είναι το πελέκημα τέχνη, δεν ξέρω...
Κερασιά, ναι, μακάβριο μα αλεχεις κάνει τη σύνδεση δε θα ναι εύκολο να της ξεφύγεις.
Ευχαριστώ μαύρη ντάλια :)
atg, αν αυτό που διατυπώνεις είναι ερώτηση, το ποστ με τίτλο "Η σιωπή" είναι κάτι σαν απάντηση.
Να "σιωπάς" πιο συχνά, Eryx_T :)
Χαιρετώ. Η φωτογραφία εκπληκτική!
Αν η σιωπή ξεκινά από χαμηλά και αν εσύ μένεις σιωπηλός τόσο καιρό... ως πού έχεις φτάσει?
Μέρα καλή eryx-t
...siwpi..ksana...
"Μα δεν είναι το παρόν,είναι ότι λείπει από αυτό..."
Καλώς σε βρήκα...
η σιωπη ξεκιναει απο χαμηλα και τελειωνει απο πολυ βαθια. οσοι ζησανε εστε και λιγο στο χιονι καπως καταλαβαινουνε
μια παγερή αιώνια νύχτα μπήγει τα νύχια της στις ψυχές των ανθρώπων που αφέθηκαν να κοιμούνται με κουρελιασμένα ρούχα και ψυχές στα πεζοδρόμια του πολιτισμού μας...πολύ ωραίο το ποίημα σου όταν μπροστά σου ξεδιπλώνεται μια ψυχή δεν έχει παρα να υποκλιθείσ και να χειροκροτήσεισ την γενναιότητα της... συνέχισε
kopiase na pareis tin prosklisi soy
Και τα κλεμμένα δικά μου είναι...Είσαι πανέμορφος Κλέφτης...
Post a Comment