λαγούμι

Aν ο θεός έχει άκρη,
είναι εκεί που γέρνοντας λυγάει
και στάζει διάφανη σταγόνα
και πονάει σα να σπάζει έναν ιστό
και να διαρρηγνύεται η υπεροψία
του Χ χρόνου.

Το συνεχές του χώρου σχεδόν αδιάφορο.
Tόσο μακρινό
αφού παρεμβάλλεται μια βροχή από γυάλινες ακίδες,
θραύσματα μικρά κρυσταλλικά σχημάτων και συνάψεων.
Κι ακόμη ένας καπνός διακρίνεται.
Είναι γνωστός.

Σαν δέντρο λυγάω
και σφυρίζω με τα κλαδιά μου στις πνοές.
Δεν αφήνομαι.
Μόνο αν σπάσω.

σεντόνι απλωμένο στα χόρτα

λιακάδα κι εγκατάλειψη
και χλωρός ένα γύρω ανήσυχος κόσμος

ένα αεράκι που θυμίζει κουρτίνες
ένα φως που θυμίζει μουσική

άβολη πραγματικότητα
"πρέπει να φύγουμε τώρα"

τα ίχνη, τα ίχνη
στο χορτάρι του νου

Διαταραχή πρώτη (πρώτη εδώ)

Κάτι ζουζούνια αλωνίζουν στον ύπνο μου...