να μπαίνει κανείς ή να βγαίνει;

μπαίνοντας στην εικόνα, βγαίνοντας από την ιστορία
ή το ανάποδο;



παρακαλώ μη συσχετίζετε αυθαίρετα τους τίτλους των post

Χυδαιότητες

θάλασσα που λαμπυρίζει μεσημέρι
ορίζοντας και στιγμή θαλερή που απλώνεται
σαν αναπνοή του κόσμου στο φως
στιγμή όπου αγγίζεται η τρυφερή επιφάνεια της λειασμένης πέτρας

θάλασσα, έρεβος και νύχτα
λίγο πριν λίγο μετά
τσουκνίδες στο σκοτεινό χωράφι και σερνάμενα στοιχεία ονείρων
άγνωστοι φόβοι στο γύρισμα του βράχου
ποτέ δεν ξέρεις τι θα' ρθει απ'τα βαθιά
τι κρύβεται κάτω απ'την πέτρα

φως
κι ο κόσμος δεν είναι παρά μια τραμπάλα
στην άκρη του νερού ή του σκότους
ένα ζύγιασμα
στις κοιλότητες ή στις κορφές

Γέρνεις το ποτήρι και το νερό χύθηκε
μα το κύμα σκάει λίγο πιο πέρα
απαράλλαχτα αιώνες τώρα

η άπλα του κόσμου, οι ελιές που ασημίζουν στην πλαγιά
τα κυπαρίσσια και μωβ το βουνό στο βάθος
μα η ωραιότητα του αδιάρρηκτου γαλάζιου
γυρνάει με κάτι αιχμηρό
και στο μπήγει στο διάφραγμα και χύνεται
σα σκοτάδι χολή και ποτίζει τα σπλάχνα
νοείται άραγε η Ιθάκη των οφθαλμών;

[ό,τι και να κάνεις στο τέλος πάλι
θα φορτωθείς ένα κουπί και θα φύγεις
το κύμα θα ρθεί ξανά και ξανά
το ποτήρι σου όμως άδειασε]


μη μου πείτε ότι δε βλέπετε τις χυδαιότητες!

όχι το άγιο πνεύμα... (άλλη μια ιστορία με εικόνες)

12 ώρες
ασύμμετρα όλα
αιωρούμενα χρώματα
κηλίδες και σχήματα
φατνώματα που χαίνουν στη νύχτα
μια περίεργη μουσική
ασύμμετρα όλα

Αθήνα - λεπτομέρειες με τηλεφακό

η δεκαοχτούρα και ο πολεμιστής



δυτικά από τα Τουρκοβούνια

"ένα κιλό κεράσια"

και φως

Μαριονέτα

υπάρχει ένας τροπος να κρεμαστεί κανείς με νήματα από τον ουρανό
χέρια φτερά και γαλάζια προοπτική διασχίζοντας θάλασσες
μια μαριονέτα εσταυρωμένου γλάρου
άνοιξη στις στεριές μακριά εκεί που δεν είναι αρμύρα
αγλαή εκτείνεται στα πέρατα μια μεσόγειος θάλασσα
φτερά που αναπνέουν το φως
αίμα χτυπάει ρυθμικά τη λευκή εξάντληση
ερημία
ένα γήπεδο ανοιχτό στη δύση κι ο ήλιος βιαστικός μα τί;
σύννεφα, νύχτα, πάνω από το νερό και δεν υπάρχω
στα νήματα κρεμασμένο σώμα ανασαίνει
σκοτάδι κι υγρασία
ονειρεύομαι τις πικροδάφνες μια νύχτα στη λεωφόρο
γέρνοντας σε μια καμπύλη τροχιά ανάμνησης
ανάλγητη ασάφεια και βράχια βράχια βράχια
να φωλιάσουν όλα τ'άγρια πετούμενα
όσα πέρασαν τη θάλασσα ως εδώ
κι ονειρεύονται κάτι άγνωστα πλάσματα
σκιές και λάμψεις του νερού
παιχνίδια και τραγούδια για παραμυθένιους ωκεανούς

.