Είμαι στον πλανήτη της ανοησίας. [De profundis Domine] Της δικής μου. Πως κατέληξα εδώ άραγε; Δε με ενδιαφέρει ν' απαντήσω. Ξέρω ότι λίγα πετραδάκια θα βρεθούν παντού. Λίγα πετραδάκια, βοτσαλάκια, γρομπαλάκια ή κάτι τελοσπάντων να μετρούν τα δάχτυλα παίζοντας το τικ τακ του "αφέθηκα" και του "τίποτα".
Χιόνια από εκεί ψηλά.
Καμμιά φορά γράφω για να κρύψω την απουσία μου.
Όπως οι γέφυρες εξυπηρετούν αλλά με κάποιαν αλαζονεία.
Όπως αρνιέται ο καπνός το σώμα του.
Δεν έχω φυλλωσιές να κρύψω τα μυστικά μου γι' αυτό σκάβω.
Διάττων ήλιος;
- Μέλισσα της λησμονιάς σου δίνω τα κλειδιά.
- Που 'ναι τα άνθη που μου υποσχέθηκες;
- Κάτω απ'τη γλώσσα το δικό μου μέλι.
- Ωραίο το φαρμάκι σου μα δε με πιάνει.
- Ζωγραφίζεις στο κενό ένα νόημα.
- Δεν έχω. Γειά σου. Και δε σου υποσχέθηκα ποτέ τίποτα. Εσύ τα γράφεις αυτά.
