click on the image for a larger version
Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να' ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
Μανώλης Αναγνωστάκης, Επίλογος
(μελοποιημένος από το Μίκη Θεοδωράκη στις Μπαλάντες)
[Τώρα ήθελα να βάλω ένα ερωτηματικό σε αυτή την Ανάσταση, στον τίτλο, αλλά λέω ας μην ασχοληθούμε με την κυριολεξία. Η ανάσταση ίσως να είναι ο λωτός του ποιητή. Ο κόσμος ήταν ήσυχος σήμερα το απόγευμα. Σα να μην έφυγε κανείς. Σα να ημέρεψαν οι νεκροί. Οι ψυχές ευφράνθηκαν με την τσίκνα. Και τα στομάχια των ζωντανών κουρασμένα. Στο Λυκαβηττό ανέβηκαν πολλοί να δουν το δειλινό πάνω απ'την τσιμεντένια θάλασσα. Κι έρχεται καλοκαίρι, μα έχουμε δουλειά ως τότε!]
