Πέρασαν μήνες. Οι μήνες γίνονται χρόνια. Κάποτε θα έβγαινα βόλτες στο προαύλιο και κάποτε θα έβγαινα πάλι έξω. Παρέα με το ευ των προθέσεων, των μικρών κινήσεων και των απολαβών. Ο τρόμος του τερματοφύλακα πριν απ'το πέναλτυ και ο τρόμος της Κασσάνδρας πριν απ'τη λέξη. Το ξετύλιγμα των ειπωμένων. Ο κίνδυνος στην άκρη. Tο ηδονικό σεντόνι των ήχων. Η επαναφορά. Και η φθορά πάντα.
Διαταραγμένο πεδίο μνήμης
Κυνηγητό σε λευκή ερημιά κι ένα μεγάλο δέντρο γυμνό. Οι κραυγές πνιγμένες κούκλες κρέμονται στα κλωνάρια. Πάλλευκη σιωπή του ιλίγγου. Οι φόνοι αναίμακτοι, αλλεπάλληλες παραφορές. Νεοφερμένοι εφιάλτες αφήνουν τ’ αβγά τους στον ύπνο μου. Έρπουν από νύχτα σε νύχτα τα έμβρυα των ημερησίων θανάτων. Πλήθος εμβρύων κλώθει μιαν ακόμη απόγνωση.
Σπέρμα χλωρό παρεδόθη στην πυρά - νησίδα χρόνου που καταποντίστηκε. Τα ηλιοστάσια: υπήρξε μόνο η αναμονή τους. Κι έπειτα η ανάμνηση της αναμονής. Τώρα εξηγείται - ναι!- η σταδιακή εξαφάνιση των οικόσιτων πλασμάτων του κήπου - τότε καμιά υποψία δε μου υπέβαλλε, είχα εικόνα της εφέστιας θεάς μονοσήμαντη.
Γέμισε ο τόπος κάτι σκοτεινές πεταλούδες πολύτροπες. Οι πεταλούδες έχουν ενα ιδίωμα: τη σιωπή. Ετσι κυριαρχούν σχεδόν απαρατήρητες αν και μπορούν όποτε χρειασθεί να κάνουν μιαν επίδειξη επαρκή σχεδίων και χρωμάτων.
---
Ετούτο είναι από τα παλιά μου χαρτιά (αρχές '90).
Καλό καλοκαίρι λοιπόν!
