Όνειρο

Ζω σε ένα όνειρο
Το άρρητο με κυκλώνει σα σκοτάδι, σα νερό να τα μουλιάσει όλα
Γαυγίζει ένας φανταστικός σκύλος πριν μιλήσω
κι έπειτα ακυρώνεται σ' ένα όνειρο που νομίζω πως είδα
Η χελώνα πρέπει να γεμίσει το κενό της
Ο άνθρωπος εξαπλώνεται πάνω στη γή
σαν αρρώστια
Οι ψυχές συμπιέζονται και διαρρέουν στο σκοτάδι σαν πρόβατα
Ο θάνατος. Και η αγωνία του. Είναι ένα μάθημα ανυπόφορο.
Το ανυπόφορο είναι ένα μάθημα διαρκές.

Τα βουνά είναι όμορφα οι δρόμοι απέραντοι
Διασχίζω την Ασία
μα έχω ξεχάσει την ψυχή μου
Σε κάθε γωνιά υπάρχει υπάρχει ένα όπλο
Φανταστικό μα έτοιμο να κροταλίσει
"Έχεις ξεχάσει την ψυχή σου"
Ο κόσμος γέμισε πέτρες
Θυμάσαι;

Ο θάνατος προστατεύει
[είναι στο μπαλκόνι και περιμένει]
Υπάρχει η δυνατότητα να γείρεις σε ένα σημείο στο σύμπαν
και να μυρίσεις την πατρίδα σου, ότι είναι εκεί ακριβώς;
Κάποιος χτυπάει την πόρτα
κι εγώ έχω κλειστεί έξω απ'τον εαυτό μου
Φοβάμαι πως το σώμα μου κατοικεί πια σε άλλη ψυχή

Τα δώρα της φωτιάς... να τα!

Οι φωτιές έκαψαν.
Υφυπουργός και δήμαρχος υπέγραψαν.
Στο τσακα τσάκα να προλάβουμε πριν τις εκλογές!
Το τσιμέντο αδημονεί.
Κάποιοι αδημονούν να φάνε τα "φιλέτα" που τους "έψησαν" οι πυρκαγιές.

Μπορεί η εικόνα της φωτιάς να μας σοκάρησε, μπορεί ορισμένα από τα δάση που κάηκαν να είναι αναντικατάστατα, όμως στις περισσότερες περιοχές η πραγματική, η μόνιμη ζημιά στο φυσικό περιβάλλον θα γίνει τώρα.

Πολλές από τις περιοχές που κάηκαν προστατεύονται τις γυρόφερναν χρόνια όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται για την "αξιοποίησή" τους παρόλο που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις. Τώρα βρήκαν την ευκαιρία που τόσον καιρό έψαχναν;

Δες κι εδώ.

Το δώρο της φωτιάς

Γιατί περί δώρου πρόκειται.



Κατ' αρχήν πες μου, σκέψου, πως αλλιώς θα έβρισκε δικαιολογία μια κυβέρνηση να μοιράζει απροκάλυπτα μετρητά λίγο πριν τις εκλογές χωρίς να επισύρει την κατακραυγή μας; Δώρο λοιπόν η φωτιά!

Κι έπειτα τι καλύτερο για την ανάπτυξη της Πελοποννήσου ολόκληρης, από αυτές τις φωτιές; Τι καλύτερη ευκαιρία από όλα αυτά τα χρήματα που θα ακολουθήσουν μια τόση μεγάλη φυσική καταστροφή; Θα δοθούν δισεκατομμύρια ευρώ και δε θα δοθούν βέβαια για την αποκατάσταση της φύσης που καταστράφηκε. Θα
επενδυθούν σε κτήρια, σε εγκαταστάσεις, σε δρόμους και σε υποδομές "ανάπτυξης" φυσικά. Και βέβαια το μοίρασμα των χρημάτων αυτών θα είναι μια πολύ σοβαρή και επωφελής δουλειά για την επόμενη κυβέρνηση. Δώρο η φωτιά για όλους λοιπόν!

Ακόμη και τα χρήματα που θα προορίζονται για τις αναδασώσεις, θα δοθούν πρώτα απ'όλα για να πληρωθούν εργολάβοι και μπουλντόζες να ανοίξουν δρόμους και να χτίσουν αντιπλημμυρικά έργα. Έπειτα άλλοι εργολάβοι θα φυτέψουν δέντρα που θα κάνουν περισσότερη ζημια ίσως γιατί η μελέτη ή δε θα γίνει καθόλου ή δε θα δοθεί στους καθ' ύλην αρμόδιους επιστήμονες αλλά σε όποιον έχει τα μέσα να την πάρει.
Έτσι γίνεται σε αυτή τη χώρα. Σε αυτή τη χώρα όπου μια κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως (ένα μόνο παράδειγμα) για το περιβάλλον, βάζει πρακτικά λουκέτο στους εθνικούς δρυμούς και σχεδόν κανένας δεν το έχει αντιληφθεί.

Η φωτιές αυτές όπως και όλες οι προηγούμενες εναρμονίζονται άριστα με το πως αντιμετωπίζουμε τη φύση και το περιβάλλον στην Ελλάδα: ένα εμπόδιο στο δρόμο της ανάπτυξης. Παρόλο το θέαμά τους μας μαυρίζει την ψυχή οι φωτιές αυτές δεν είναι παρά μια αρμονική συνέργεια στο "έργο" της κυβέρνησής μας.. Ένα μεγάλο δώρο η φωτιά!

Ποιός σέβεται τη φύση στην Ελλάδα;
Ποιός την αγαπάει;
Ποιός νοιάστηκε, ποιός νοιάζεται, ποιός θα νοιαστεί;

Στα βαθιά...

στα σκοτεινά...



in an octopus's garden



πρόσωπο με πρόσωπο μ'έναν οικείο άγνωστο

Καλοκαίρι

I'm going underwater...

Χειμώνας - Άνοιξη

Ένα νερό γκρεμίζεται από ψηλά στην πλάτη μου
έχω φτερά
και εισχωρώ στο σκοτάδι

Σ' έναν εσωτερικό ουρανό ήταν γραμμένα τ'αστέρια της απόγνωσης
Στο τραπέζι υπάρχει τώρα ένας νεκρός
στη σπηλιά με το έναστρο σκοτάδι

Στάγδην στη γούρνα το ποτέ πια
κρατώ το κλάμα στη μασχάλη σα φρατζόλα
να θρεψω το μέλλον
ύπτια η ψυχή μου γέρικο σκυλί παιδάκι στο κλάμα

Δε σου έδωσα ποτέ τίποτα

Σκεφτόμουνα αν υπάρχει κάποιο νόημα που ζούμε και άλλην εικόνα δεν έβρισκα από εκείνη ενός έναστρου μαύρου.

Άσαρκο το εσύ το εγώ μετέωρο σα δέντρο τη νύχτα

Θέλω να μιλάς σα να γράφεις αόρατους κύκλους επάνω στο τραπέζι με το νερό που χύθηκε.

Οι πασχαλιές ομολογούν την ήττα τους
χαρά τις κατέλαβε
τα φυλλαράκια τους μωβ σε ντουζ φωτός
και πράσινο μικρών επιφωνημάτων
ολόγυρα ο τόπος κατάστικτος

στον αέρα αιωρείται ένα θαύμα σαν χέρι
μεθυσμένο απ τη επιθυμία του
επιθυμία σαν βοτσαλο
που γυρνάει μέσα στα δάχτυλα

δεν έχω το τσεκούρι της στιγμής
είμαι βλαστός άκαιρος άφαντος
μόνον εσύ με είδες
κι οι νύχτες που νιώσαν την εγγύτητά μου
κρυφές
στο σκόρπισμα της απουσίας της σκόνης των σπόρων
τού ίμερου των έτσι και των πως
γέρνεις το κεφάλι διαγράφεις τη σιωπή την πτώση
διαπαντός εσύ

Dhow πριν τον κυκλώνα

click on it, it's a window

Εικόνα με ρύζι και νερό

Κατέβαινα τα σκαλοπάτια προς το μετρό μ' ένα ποτήρι νερό στο χέρι. Κατέβαινα από την κυλιόμενη σκάλα και το νερό δεν κινδύνευε. Το νερό είναι το υλικό της ψυχής λένε. Όχι ακριβώς. Το νερό είναι αυτό που επιθυμεί η ψυχή. Το παιχνίδι της ψυχής. Το μετρό είναι εκεί κάτω που κατεβαίνεις και χώνεσαι και υπάρχουν εκδοτήρια και πιο κάτω σήραγγες όπου παίζεται το σοβαρό παιχνίδι της κυκλοφορίας. Οι άνθρωποι στο μετρό είμαστε σαν αδιάφοροι. Σαν να είναι φυσικό. Δεν είμαι μόνο εγώ με το ποτήρι. Όλοι έχουν ένα ποτήρι. Και στις τσέπες τους ρύζι. Περίεργο, ε; Είναι παρανοϊκό. Σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Κι όμως... Σε κάθε ένα κεφάλι, σε κάθε ένα μυαλό υπάρχει ένα παραμύθι με μάγισσα. Καθόλου επιστημονικό αυτό.

Μα όλη αυτή η ανάλυση είναι περιττή. Τουλάχιστον για την εξελιξη της ιστορίας μας. Πρακτικά τίποτε από όλα αυτά δε με ενδιέφερε. Ακολουθούσα την κατάδική μου διαδρομή μέσα στους διαδρόμους. Η μάγισσα στο παραμύθι που είχα στο μυαλό μου, ναι αυτή με απασχολούσε και κάθε τόσο μου χυνότανε και λίγο νερό απ'το ποτήρι. Και να σκεφτείς ότι πάντα μου άρεσε πιο πολύ η επιστημονική φαντασία... Πώς έγινε η διαδρομή μου να μην μπορεί να ξεμπλεχτεί; Πως θα πετάξουμε το χαρταητό τώρα; Αχ το βλέπω στα μάτια σου, φοβάσαι ότι θ'αρχίσει να βρέχει! Όχι εδώ στα λαγούμια δε βρέχει. Και ούτε με χαρταητούς χρειάζεται να ασχοληθούμε. Ας πάρουμε αυτή τη σκάλα. Πάει πιο βαθιά! Υπάρχει πάντα και ο Ιούλιος Βερν. Μπορεί να βρούμε στο πιο κάτω κάτω επίπεδο ένα άλλον ουρανό. Γαλάζιο απαλό και φυσικά ζωγραφιστό. Λες να βρέχει κιόλας εκεί κάτω; Στον Ιούλιο Βερν είχε και τρικυμίες θυμάμαι στις υπόγειες θάλασσες. Αηδίες... Είχε μήπως και απέραντους κλιμακωτούς οριζώνες; Ανεβαίνω με δυσκολία. Στις κυλιόμενες σκάλες. Με δυσκολία σα να ασθμαίνουν οι σκάλες. Καποιανού η τσέπη τρύπησε και χύθηκε ρύζι και το αλέθουν οι αρθρώσεις των μετάλλων. Ανεβαίνω όμως. Δίψασα. Πίνω το πατήρι το νερό. Δεν ξεδίψασα αλλά έξω βρέχει! Νερό. Φυσικά και δε σε ξεδιψάει η βροχή. Αντέχω όμως μέχρι το σπίτι. Θα φτάσω βρεμμένος και θα πιω πολύ νερό!

Eυχαριστώ την atg για την ευγενική της πρόσκληση.
Είμια σίγουρος ότι θα προκύψει χάος από αυτό το παιχνίδι για υτ΄οκαι αθλοθετώ με τη σειρά μου τις λέξεις:
κουκουνάρι, σφεντόνα, όνειρο, καράβι, πολέμαρχος.
Καλώ πάλι την atg (γράψε μια καλή ιστορία τώρα!), την mindstripper (παρόλο που μπορεί να με βρίσει:), τον αγαπητό μου Χ2 (κανονικά πρέπει να γράψει 2 ιστορίες), τη Γιουτζίνια (παρόλο που φοβάμαι στην ιδέα του τι μπορεί να γράψει), την andrea (παρόλο που μπορεί να γράψει μια μελοδραματική αηδία) και την AEon FluX. Δεν πειράζει που είναι 6 οι προσκλήσεις... οσο περισσότερες ιστορίες τόσο ταχύτερα βαδίζουμε προς το χάος! χεχε

Ιστορία με φως και νερό

Και λέω στον εαυτό μου πως δε θα παραδοθώ στην ομορφιά σου παρά με έναν ανάερο τρόπο, χωρίς αγκάθια, χωρίς δεσμά, αφού ξέρω υπάρχεις μέσα μου και πριν και πάντα κι εγώ το ίδιο μ' έναν αδιανόητο τρόπο, μια απίθανη διαδρομή μες στα εκατομμύρια των συνάψεων, ένα σχέδιο μεταβαλλόμενο που υπάρχει στην εισπνοή και χάνεται και σαν όνειρο θα φανεί κάπου πάλι, σαν ένα σύννεφο που περνάει στο γαλάζιο ουρανό την ώρα που κοιμάσαι, κρατάει ένα κίτρινο τριαντάφυλλο χωρίς κανέναν συμβολισμό και φεύγοντας αφήνει το απλωμένο χέρι του πίσω να παίζει με το φως όπως μ' αρέσει να παίζω με το νερό και το φως γίνεται ζεστασιά και το κοιμισμένο σώμα συστρέφεται, κινείται, διατρέχεται από θέρμη το πορτοκαλί τρίχωμα και δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ το σώμα του νερού που φέρω, τη βια του, το θέλω που κρύβεται κάτω απ' την επιφάνειά του, τον έρωτά του για τα φωτεινά μάτια που φωτίζουν ακόμη και μες στον ύπνο τους.

Απουσία χρώματος και βασανιστική φθορά

Αν κάνεις κλικ δε θα δεις παρά την ίδια εικόνα λίγο πιο μεγάλη.

Ιστορία σε ένα δωμάτιο

- Ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο με παρκέ. Είμαι στην άκρη του. Κάτω. Το μάγουλο στο παρκέ. Ένα μεγάλο δωμάτιο με παρκέ. Γεμίζει και αδειάζει με φως. Γεμίζει και αδειάζει με φως. Είμαι στην άκρη του. Κάτω.
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία έχει έρημο. Ένα δωμάτιο με παρκέ άδειο. Είμαι στην άκρη του. Πεσμένος στο πλάι, μαζεύω τα γόνατα στο στήθος. Τι ωραία! Άδειο δωμάτιο. Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία.
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Αφρική έχει θάλασσα. Η γη είναι στρογγυλή. Η οθόνη μου τετράγωνη. Το δωμάτιο έχει παρκέ. Είναι άδειο. Γεμίζει και αδειάζει με φως.

- Στο σώμα μου αναπτύσσονται ασυνέχειες. Μαζεύομαι στο σκοτάδι. Απλώνομαι στο φως. Αναπτύσσω μια συμπάθεια με τα φυτά. Φοβάμαι τις ασυνέχειες. Στο φως ξεχνώ. Στο νερό χαίρομαι.

- Πατάω άτσαλα πάνω στις ώρες. Κουτρουβαλάω στα απογεύματα. Περιπλανιέμαι στα πρωινά. Οι νύχτες είναι σαν τσουλήθρες. Τελειώνουν γρήγορα. Σε ξεβράζουν γοργά στο χάραμα. Οι εβδομάδες είναι άνυδρες.

- Λοιπόν, να σου πω κάτι; Για μένα τίποτα. Όλα είναι ανώδυνα. Δεν πονάει τίποτα. Είναι αυτό κάτι. Είναι... Έχεις ζυμώσει; Πώς είναι η ζύμη ένα πράγμα που όλο το γυρνάς και σπάει και πάλι πλάθεται και παλι είναι ένα. Ένα. Γυρνάει, διαβολοφέρνει, σπάει, χάνεται, σου φεύγει και παλι είναι. Και πάλι πλάθεται και πάλι ένα. Η νύχτα είναι ασήμαντη. Ακύμαντη. Η στιγμή είναι αφημένη επάνω στο τοιχάκι σαν δαχτυλίδι.

- Εγώ έφυγα γυμνός και κρυώνω. Άφησα τα ρούχα μου εκεί. Δε μου πέρασε απ'το μυαλό πως θα μπορούσα να συνεχίσω να κυκλοφορώ με τα ίδια ρούχα. Και μέσα στα καινούρια ρούχα μου αισθάνομαι γυμνός. Σα να ξέμεινε ο εαυτός μου αλλού. Φαντάζομαι πως με τον καιρό θα βρω έναν τρόπο να τα φοράω κι αυτά. Θα θελα να ήμουν ηθοποιός! Ν' αλλάζω τις φορεσιές και τους ρόλους, να τους δίνω κάθε φορά πνοή και να είμαι πάντα άτρωτος. Δολοφονημένος ή προδότης, εγκληματίας ή εραστής, υπηρέτης ή βασιλιάς.

- Ανοησίες! Ένα σώμα που να μην οδύνεται. Αυτό ναι!

- Τις προάλλες μια λευκή κουρτίνα πανέμορφη. Που τη φυσαγ' ο αέρας και την πήρε και την ταξίδευε. Και την έριξε -ω θαύμα- πάνω μου. Μ'όλα της τα δάκρυα δροσερά στα σκοτάδια. Μπα; Μα νόμιζα πως την είδα στο φως. Ή να πέφτει πάνω της φως. Όχι, ήταν η ιδέα μου, δεν την είδα φωτισμένη παρά μόνο στο διάδρομο. Με τη λευκή ποδιά. Και τα μεγάλα μάτια. Πολλά περιστατικά. Πολλά αποτρόπαια.

- Ένα σώμα που να μην οδύνεται... Κλείνω τις πόρτες μια μια και φεύγω προς τα μέσα.

- Το ταβάνι ήταν χαμηλό και στον τοίχο είχε πλακάκια.

- Κι όμως, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ παρατηρήσει πόσο γλυκά είναι τα δάκρυα υπό το φως μιας πιθανότητας.

- Πονάω εκεί που είναι γραμμένη μέσα μου αυτή η απουσία.

και η αγωνία των ανθρώπων

Κλικ. Κλικ στη εικόνα για μια ευρύτερη οπτική.

Η αγωνία των δέντρων

Η λιμνοθάλασσα και ο θεός

Φωτογραφία από τις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού. Εδώ φαίνεται τμήμα της. Πάτησε στην εικόνα για να τη θαυμάσεις σε πανοραμική εκδοχή.

Στη παλιά γνωστή άγνωστη Νοοτροπία, η οποία μάλιστα μεταφέρθηκε πρόσφατα στο wordpress, μπορείς να δεις -εκτός από όλα τα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα- μερικές ακόμη φωτογραφίες από τις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού.

Λούρος ποταμός

Επεξεργασμένη φωτογραφία. Εδώ φαίνεται τμήμα της. Πάτησε στην εικόνα για να την δεις ολόκληρη.

Η σιωπή

Η σιωπή ξεκινάει από χαμηλά.



Είμαι στη σκηνή χωρίς λόγια.
Η σκηνή σκοινί.
Διαβαίνω. Δεν έχω. Δεν είμαι.
Εσύ θα δεις ένα βήμα. Αν το κάνω.
Μια πτώση.
Το μπλε φως περιστρέφεται στο δρομο μπροστά μου.
Δεν είναι αυτό που θα ήταν.
Χωρίς λόγια, χωρις ρούχα. Στο σκοινί επάνω για την πτώση.
Βλέπω έναν ξυλοκόπο στο δάσος που γέρνει και πελεκάει και κόβει και με το τσεκούρι χτυπάει τα μέσα. Το κούτσουρο, τον κορμό, το ξύλο μέσα εκεί. Εκεί πελεκάει και γέρνει και χτυπάει και γέρνει. Κτύπα! Χτύπα! Εκεί. Δεν έχει. Πάγος. Θέρμη. Περιστρεφόμενος φάρος σημαίνει την απώλεια. Σαν κίνηση επαναληπτική της γλώσσας που σκάβοντας ικετεύει. Και σκάβει. Και γλιτσάει. Και μπαίνει μες στο νύχι. Ψυχή μου. Δίχως λόγο πια. Και τα κλεμμένα δικά μου είναι. Χαμένα. Σιωπή μόνο. Σιγή. Από χαμηλά. Από μέσα. Εκεί. Όπου η ακμή. Κτυπάει τις ίνες. Τις-ίνες-της. Τους-τένοντές-της. Έχει τένοντες; Έχει. Μα διαλυθήκαν! Κάτι σαν. Κάτι σαν. Κάτι σαν... Κατι σαν, μια όμορφη Κυριακή που πήγαμε όλοι μαζί στη λίμνη και έλαμπε ο ήλιος επάνω και κάτω έλαμπε το χορτάρι. Πράσινο. Όπως μόνο το πράσινο ξέρει να λάμπει. Για εσάς.
Ένα μπλε φως που περιστρέφεται μπροστά μου.
Μα δεν ειναι το παρόν, είναι ότι λείπει απ'αυτό. Λείπει κι απ' τ' απλωμένο χέρι που ζητάει. Λείπει. Απ' αυτό που δεν υπάρχει να δοθεί. Λείπει. Από μέσα μου. Λείπει. Από κει που πελεκάει η ακμή η περιχαρής η κοφτερή.

2007

Καλή χρονιά και προσοχή στην ορθογραφία!