Είμαι στη σκηνή χωρίς λόγια.
Η σκηνή σκοινί.
Διαβαίνω. Δεν έχω. Δεν είμαι.
Εσύ θα δεις ένα βήμα. Αν το κάνω.
Μια πτώση.
Το μπλε φως περιστρέφεται στο δρομο μπροστά μου.
Δεν είναι αυτό που θα ήταν.
Χωρίς λόγια, χωρις ρούχα. Στο σκοινί επάνω για την πτώση.
Βλέπω έναν ξυλοκόπο στο δάσος που γέρνει και πελεκάει και κόβει και με το τσεκούρι χτυπάει τα μέσα. Το κούτσουρο, τον κορμό, το ξύλο μέσα εκεί. Εκεί πελεκάει και γέρνει και χτυπάει και γέρνει. Κτύπα! Χτύπα! Εκεί. Δεν έχει. Πάγος. Θέρμη. Περιστρεφόμενος φάρος σημαίνει την απώλεια. Σαν κίνηση επαναληπτική της γλώσσας που σκάβοντας ικετεύει. Και σκάβει. Και γλιτσάει. Και μπαίνει μες στο νύχι. Ψυχή μου. Δίχως λόγο πια. Και τα κλεμμένα δικά μου είναι. Χαμένα. Σιωπή μόνο. Σιγή. Από χαμηλά. Από μέσα. Εκεί. Όπου η ακμή. Κτυπάει τις ίνες. Τις-ίνες-της. Τους-τένοντές-της. Έχει τένοντες; Έχει. Μα διαλυθήκαν! Κάτι σαν. Κάτι σαν. Κάτι σαν... Κατι σαν, μια όμορφη Κυριακή που πήγαμε όλοι μαζί στη λίμνη και έλαμπε ο ήλιος επάνω και κάτω έλαμπε το χορτάρι. Πράσινο. Όπως μόνο το πράσινο ξέρει να λάμπει. Για εσάς.
Ένα μπλε φως που περιστρέφεται μπροστά μου.
Μα δεν ειναι το παρόν, είναι ότι λείπει απ'αυτό. Λείπει κι απ' τ' απλωμένο χέρι που ζητάει. Λείπει. Απ' αυτό που δεν υπάρχει να δοθεί. Λείπει. Από μέσα μου. Λείπει. Από κει που πελεκάει η ακμή η περιχαρής η κοφτερή.
