Εικόνα με ρύζι και νερό

Κατέβαινα τα σκαλοπάτια προς το μετρό μ' ένα ποτήρι νερό στο χέρι. Κατέβαινα από την κυλιόμενη σκάλα και το νερό δεν κινδύνευε. Το νερό είναι το υλικό της ψυχής λένε. Όχι ακριβώς. Το νερό είναι αυτό που επιθυμεί η ψυχή. Το παιχνίδι της ψυχής. Το μετρό είναι εκεί κάτω που κατεβαίνεις και χώνεσαι και υπάρχουν εκδοτήρια και πιο κάτω σήραγγες όπου παίζεται το σοβαρό παιχνίδι της κυκλοφορίας. Οι άνθρωποι στο μετρό είμαστε σαν αδιάφοροι. Σαν να είναι φυσικό. Δεν είμαι μόνο εγώ με το ποτήρι. Όλοι έχουν ένα ποτήρι. Και στις τσέπες τους ρύζι. Περίεργο, ε; Είναι παρανοϊκό. Σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Κι όμως... Σε κάθε ένα κεφάλι, σε κάθε ένα μυαλό υπάρχει ένα παραμύθι με μάγισσα. Καθόλου επιστημονικό αυτό.

Μα όλη αυτή η ανάλυση είναι περιττή. Τουλάχιστον για την εξελιξη της ιστορίας μας. Πρακτικά τίποτε από όλα αυτά δε με ενδιέφερε. Ακολουθούσα την κατάδική μου διαδρομή μέσα στους διαδρόμους. Η μάγισσα στο παραμύθι που είχα στο μυαλό μου, ναι αυτή με απασχολούσε και κάθε τόσο μου χυνότανε και λίγο νερό απ'το ποτήρι. Και να σκεφτείς ότι πάντα μου άρεσε πιο πολύ η επιστημονική φαντασία... Πώς έγινε η διαδρομή μου να μην μπορεί να ξεμπλεχτεί; Πως θα πετάξουμε το χαρταητό τώρα; Αχ το βλέπω στα μάτια σου, φοβάσαι ότι θ'αρχίσει να βρέχει! Όχι εδώ στα λαγούμια δε βρέχει. Και ούτε με χαρταητούς χρειάζεται να ασχοληθούμε. Ας πάρουμε αυτή τη σκάλα. Πάει πιο βαθιά! Υπάρχει πάντα και ο Ιούλιος Βερν. Μπορεί να βρούμε στο πιο κάτω κάτω επίπεδο ένα άλλον ουρανό. Γαλάζιο απαλό και φυσικά ζωγραφιστό. Λες να βρέχει κιόλας εκεί κάτω; Στον Ιούλιο Βερν είχε και τρικυμίες θυμάμαι στις υπόγειες θάλασσες. Αηδίες... Είχε μήπως και απέραντους κλιμακωτούς οριζώνες; Ανεβαίνω με δυσκολία. Στις κυλιόμενες σκάλες. Με δυσκολία σα να ασθμαίνουν οι σκάλες. Καποιανού η τσέπη τρύπησε και χύθηκε ρύζι και το αλέθουν οι αρθρώσεις των μετάλλων. Ανεβαίνω όμως. Δίψασα. Πίνω το πατήρι το νερό. Δεν ξεδίψασα αλλά έξω βρέχει! Νερό. Φυσικά και δε σε ξεδιψάει η βροχή. Αντέχω όμως μέχρι το σπίτι. Θα φτάσω βρεμμένος και θα πιω πολύ νερό!

Eυχαριστώ την atg για την ευγενική της πρόσκληση.
Είμια σίγουρος ότι θα προκύψει χάος από αυτό το παιχνίδι για υτ΄οκαι αθλοθετώ με τη σειρά μου τις λέξεις:
κουκουνάρι, σφεντόνα, όνειρο, καράβι, πολέμαρχος.
Καλώ πάλι την atg (γράψε μια καλή ιστορία τώρα!), την mindstripper (παρόλο που μπορεί να με βρίσει:), τον αγαπητό μου Χ2 (κανονικά πρέπει να γράψει 2 ιστορίες), τη Γιουτζίνια (παρόλο που φοβάμαι στην ιδέα του τι μπορεί να γράψει), την andrea (παρόλο που μπορεί να γράψει μια μελοδραματική αηδία) και την AEon FluX. Δεν πειράζει που είναι 6 οι προσκλήσεις... οσο περισσότερες ιστορίες τόσο ταχύτερα βαδίζουμε προς το χάος! χεχε

Ιστορία με φως και νερό

Και λέω στον εαυτό μου πως δε θα παραδοθώ στην ομορφιά σου παρά με έναν ανάερο τρόπο, χωρίς αγκάθια, χωρίς δεσμά, αφού ξέρω υπάρχεις μέσα μου και πριν και πάντα κι εγώ το ίδιο μ' έναν αδιανόητο τρόπο, μια απίθανη διαδρομή μες στα εκατομμύρια των συνάψεων, ένα σχέδιο μεταβαλλόμενο που υπάρχει στην εισπνοή και χάνεται και σαν όνειρο θα φανεί κάπου πάλι, σαν ένα σύννεφο που περνάει στο γαλάζιο ουρανό την ώρα που κοιμάσαι, κρατάει ένα κίτρινο τριαντάφυλλο χωρίς κανέναν συμβολισμό και φεύγοντας αφήνει το απλωμένο χέρι του πίσω να παίζει με το φως όπως μ' αρέσει να παίζω με το νερό και το φως γίνεται ζεστασιά και το κοιμισμένο σώμα συστρέφεται, κινείται, διατρέχεται από θέρμη το πορτοκαλί τρίχωμα και δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ το σώμα του νερού που φέρω, τη βια του, το θέλω που κρύβεται κάτω απ' την επιφάνειά του, τον έρωτά του για τα φωτεινά μάτια που φωτίζουν ακόμη και μες στον ύπνο τους.

Απουσία χρώματος και βασανιστική φθορά

Αν κάνεις κλικ δε θα δεις παρά την ίδια εικόνα λίγο πιο μεγάλη.

Ιστορία σε ένα δωμάτιο

- Ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο με παρκέ. Είμαι στην άκρη του. Κάτω. Το μάγουλο στο παρκέ. Ένα μεγάλο δωμάτιο με παρκέ. Γεμίζει και αδειάζει με φως. Γεμίζει και αδειάζει με φως. Είμαι στην άκρη του. Κάτω.
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία έχει έρημο. Ένα δωμάτιο με παρκέ άδειο. Είμαι στην άκρη του. Πεσμένος στο πλάι, μαζεύω τα γόνατα στο στήθος. Τι ωραία! Άδειο δωμάτιο. Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία.
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Αφρική έχει θάλασσα. Η γη είναι στρογγυλή. Η οθόνη μου τετράγωνη. Το δωμάτιο έχει παρκέ. Είναι άδειο. Γεμίζει και αδειάζει με φως.

- Στο σώμα μου αναπτύσσονται ασυνέχειες. Μαζεύομαι στο σκοτάδι. Απλώνομαι στο φως. Αναπτύσσω μια συμπάθεια με τα φυτά. Φοβάμαι τις ασυνέχειες. Στο φως ξεχνώ. Στο νερό χαίρομαι.

- Πατάω άτσαλα πάνω στις ώρες. Κουτρουβαλάω στα απογεύματα. Περιπλανιέμαι στα πρωινά. Οι νύχτες είναι σαν τσουλήθρες. Τελειώνουν γρήγορα. Σε ξεβράζουν γοργά στο χάραμα. Οι εβδομάδες είναι άνυδρες.

- Λοιπόν, να σου πω κάτι; Για μένα τίποτα. Όλα είναι ανώδυνα. Δεν πονάει τίποτα. Είναι αυτό κάτι. Είναι... Έχεις ζυμώσει; Πώς είναι η ζύμη ένα πράγμα που όλο το γυρνάς και σπάει και πάλι πλάθεται και παλι είναι ένα. Ένα. Γυρνάει, διαβολοφέρνει, σπάει, χάνεται, σου φεύγει και παλι είναι. Και πάλι πλάθεται και πάλι ένα. Η νύχτα είναι ασήμαντη. Ακύμαντη. Η στιγμή είναι αφημένη επάνω στο τοιχάκι σαν δαχτυλίδι.

- Εγώ έφυγα γυμνός και κρυώνω. Άφησα τα ρούχα μου εκεί. Δε μου πέρασε απ'το μυαλό πως θα μπορούσα να συνεχίσω να κυκλοφορώ με τα ίδια ρούχα. Και μέσα στα καινούρια ρούχα μου αισθάνομαι γυμνός. Σα να ξέμεινε ο εαυτός μου αλλού. Φαντάζομαι πως με τον καιρό θα βρω έναν τρόπο να τα φοράω κι αυτά. Θα θελα να ήμουν ηθοποιός! Ν' αλλάζω τις φορεσιές και τους ρόλους, να τους δίνω κάθε φορά πνοή και να είμαι πάντα άτρωτος. Δολοφονημένος ή προδότης, εγκληματίας ή εραστής, υπηρέτης ή βασιλιάς.

- Ανοησίες! Ένα σώμα που να μην οδύνεται. Αυτό ναι!

- Τις προάλλες μια λευκή κουρτίνα πανέμορφη. Που τη φυσαγ' ο αέρας και την πήρε και την ταξίδευε. Και την έριξε -ω θαύμα- πάνω μου. Μ'όλα της τα δάκρυα δροσερά στα σκοτάδια. Μπα; Μα νόμιζα πως την είδα στο φως. Ή να πέφτει πάνω της φως. Όχι, ήταν η ιδέα μου, δεν την είδα φωτισμένη παρά μόνο στο διάδρομο. Με τη λευκή ποδιά. Και τα μεγάλα μάτια. Πολλά περιστατικά. Πολλά αποτρόπαια.

- Ένα σώμα που να μην οδύνεται... Κλείνω τις πόρτες μια μια και φεύγω προς τα μέσα.

- Το ταβάνι ήταν χαμηλό και στον τοίχο είχε πλακάκια.

- Κι όμως, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ παρατηρήσει πόσο γλυκά είναι τα δάκρυα υπό το φως μιας πιθανότητας.

- Πονάω εκεί που είναι γραμμένη μέσα μου αυτή η απουσία.

και η αγωνία των ανθρώπων

Κλικ. Κλικ στη εικόνα για μια ευρύτερη οπτική.

Η αγωνία των δέντρων

Η λιμνοθάλασσα και ο θεός

Φωτογραφία από τις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού. Εδώ φαίνεται τμήμα της. Πάτησε στην εικόνα για να τη θαυμάσεις σε πανοραμική εκδοχή.

Στη παλιά γνωστή άγνωστη Νοοτροπία, η οποία μάλιστα μεταφέρθηκε πρόσφατα στο wordpress, μπορείς να δεις -εκτός από όλα τα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα- μερικές ακόμη φωτογραφίες από τις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού.

Λούρος ποταμός

Επεξεργασμένη φωτογραφία. Εδώ φαίνεται τμήμα της. Πάτησε στην εικόνα για να την δεις ολόκληρη.