Η φωτογραφία είναι του 2005.
Το ποίημα περίπου του '90.
Δεν ξέρω πόσο άλλαξα εγώ (νομίζω πολύ),
μα ο περιβόητος Ελαιώνας δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου.
Αν και μέσα στην Αθήνα έχει γλαροπούλια.
Αν και αδιανόητο για αστικό τοπίο,
έχει κάτι το ονειρικά σουρεαλιστικό.
Όλα παίζουν λοιπόν:
------
Αλλοτροπικό νεφέλωμα
Κρυσταλλική ροή
Έκλαμψη - Υποτροπή
Μορφή
Αείφωτος - Αυτόφωτος - Αιμάσσων
Ιππος λευκός υδάτινος
Φριμάσσοντας
Βοών
Προβαίνει απο τα όρη της ερήμου
(Ο Σαλβατόρ Νταλί απορεί)
Οσμή
Ριπή αρμύρας
Φέγγος αιμάτινου πίδακα
-
Και γίναν όλα ψιλή βροχή πετράδια
στις στέγες των κτιρίων και στα ρείθρα
-
Ετσι ονειρεύονται τα σύννεφα που αφέθηκαν
να φτάσουν ως εδώ
Στην πολιτεία όπου οι ψαράδες επιστρέφουν
μ’έναν μορφασμό ενατένισης
οι έμποροι κάθε λογής τρίβουν τα χέρια τους
κι οι ποιητές -η πλειοψηφία-
υποδέχονται αφελώς τα γλαροπούλια
Κρυσταλλική ροή
Έκλαμψη - Υποτροπή
Μορφή
Αείφωτος - Αυτόφωτος - Αιμάσσων
Ιππος λευκός υδάτινος
Φριμάσσοντας
Βοών
Προβαίνει απο τα όρη της ερήμου
(Ο Σαλβατόρ Νταλί απορεί)
Οσμή
Ριπή αρμύρας
Φέγγος αιμάτινου πίδακα
-
Και γίναν όλα ψιλή βροχή πετράδια
στις στέγες των κτιρίων και στα ρείθρα
-
Ετσι ονειρεύονται τα σύννεφα που αφέθηκαν
να φτάσουν ως εδώ
Στην πολιτεία όπου οι ψαράδες επιστρέφουν
μ’έναν μορφασμό ενατένισης
οι έμποροι κάθε λογής τρίβουν τα χέρια τους
κι οι ποιητές -η πλειοψηφία-
υποδέχονται αφελώς τα γλαροπούλια
2 comments:
Καλημέρα scorpina, η ενδιαφέρουσα version της αφέλειας είναι αυτή η παιδικότητα του να ρωτάς, να απορείς, να μη θεωρείς τίποτε αυτονόητο επειδή φαίνεται να το θεωρούν οι άλλοι. Χρήσιμα πράγματα για την τέχνη. Και για την επιστήμη επίσης.
Δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αλλά ίσως εδώ να λέει ότι όλοι έχουμε μια τάση ή ένα δικαίωμα στο ρεμβασμό, στο όνειρο, στην αφέλεια. Ή ότι ο ποιητής μπορεί να είναι τόσο αφελής που να βλέπει έτσι τον κόσμο.
Οι ερωτήσεις δεν έχουν μόνο σαν αποτέλεσμα το να μαθαίνεις. Έχουν και τη δυσάρεστη συχνά συνέπεια να αποκαλύπτουν και να καταδεικνύουν. Εάν ρωτήσεις κάποιον δημοσίως "γιατί είναι μαυρισμένο το μάτι σου;" πολύ πιθανό να τον φέρεις σε δύσκολη θέση. Είτε γιατί δε θέλει να σου πει τις συνθήκες, είτε γιατί δε θέλει καν να τις θυμάται είτε γιατί σκέφτεται τι σκέφτονται εκείνη τη στιγμή όλοι οι άλλοι. Όταν λένε "από μικρό κι από τρελό θ'ακούσεις την αλήθεια" νομίζω είναι περισσότερο γιατί ο μικρός και ο τρελλός δε σκέφτονται τις συνέπειες και ρωτάνε. Και ρωτώντας αποκαλύπτουν. Όπως όλα είναι νομίζω κι αυτό ζήτημα ισορροπίας. Αν ρωτάς χωρίς να σκέφτεσαι θα ενοχλείς πάντα και θα γίνεις ο τρελός. Αν φοβάσαι να ρωτήσεις δε μαθαίνεις και δεν αποκαλύπτεις.
Είναι και πολλές φορές που οι ερωτήσεις ενοχλούν γιατί αποκαλύπτουν την άγνοια του ερωτόμενου. Εδώ νομίζω χρειάζεται λίγο πιο σκληρή στάση. Καλό είναι να αποκαλύπτεται η άγνοιά μας ακόμη κι άν ενοχλoύμαστε. Γενικά λίγο ταρακούνημα πότε πότε είναι καλό.
Έχει κι αυτό το θέμα βέβαια πολλές πλευρές, μα... για την ερώτηση που κάνεις για τη δική μου τη στάση θα σου ζητήσω να απαντήσεις εσύ. Αν νομίζεις ότι θα σε προσβάλλω και θα σε περιφρονήσω καλύτερα να με περιφρονήσεις κι εσύ. Αλλιώς φυσικά και ρωτάς ό,τι θες.
(Άσε που τα ποιήματα δεν είναι εξισώσεις της φυσικής να εννοούν ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα που όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι χαζός.)
Post a Comment