Παραμύθι με δράκο
Ένα μικρό πουλάκι ράμφισε το τζάμι
όλοι μες στο σπίτι αλαφιαστήκαν
σηκώθηκαν και τρέξαν στα παράθυρα
Είδαν φτερούγισμα κραυγής
και δεν ανοίξανε
Γυρίσανε και πιάσαν τις γωνιές
μα φτερουγίζανε παντού σκιές
Τη δεύτερη φορά
ένα μικρό χεράκι χτύπησε το τζάμι
Γυρίσαν και κοιτάξαν το ταβάνι
-τώρα ξέρανε-
ανάψανε το φως και συνεχίσανε να λένε
Μόνο δαγκώνουνε τις λέξεις
τώρα και στο εξής
Αράχνη του σπιτιού
έχει πλέξει το δίχτυ ως να πεις
Ύστερα κάθεται -έντομα πιάνονται
-όχι πουλιά, ούτε χέρια-
ρουφάει σκοτεινούς χυμούς
και ζει δίχως ανάσα
------
Και τούτο απ'το σεντούκι το βγαλα και το κοίταγα καλά καλά. Νομίζω ότι όλες τις ζημιές σ' αυτό το σπίτι τις προκαλεί ο ίδιος δαίμονας. Κι όλες τις βάρβαρες συμπεριφορές αυτός τις προκαλεί.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Ουφ... Eδώ δεν βρίσκω φως κανένα. Συν τον φόβο και τους ψιθύρους, συν αυτό το κιτρινωπό άρρωστο λυκόφως που κυριαρχεί στο σπίτι... κι αυτή η αράχνη μου φαντάζει κατάμαυρη και πιο μεγάλη κι από το σπίτι ολόκληρο.
Αυτός ο δαίμονας θέλει ξόρκια πολλά. Δεν είναι δράκος όμως (είναι;)
Γιατί εγώ τον μόνο δράκο που ξέρω είναι εκείνον με τη μισή καρδιά από ένα άλλο παραμύθι. :)
ένα ειναι το ξόρκι για τους δαίμονες και το ξέρουμε κατά βάθος όλοι...
μα αν ήταν εύκολο τα παραμύθια θα είχαν χάσει προ πολλού το ενδιαφέρον τους
Η θεία μου η Παναγιού έλεγε πως τα δαιμόνια και τις ξωτικές τα κοιτάς στα μάτια και φωνάζεις "Δε σε βλέπω, δεν υπάρχεις". Και όταν γυρίσεις από την άλλη αυτά εξαφανίζονται! Ποιος ξέρει?!
Θα ήταν άδεια τα σπίτια μας χωρίς τα "φαντάσματά μας". Δε θα είχε ενδιαφέρον η νύχτα χωρίς τους μαγικούς ψίθυρους που ακούγονται χαμηλόφωνα μέσα στο σκοτάδι. Ειδικά, δε, αν σταματούσαμε να τα φοβόμαστε.
Όταν δεν ανοίγεις το παράθυρό σου σε τίποτα καινούργιο
τότε κι η ζωή δεν ανοίγει τις καινούργιες μέρες της για σένα.
Σ' αφήνει ν' ανοίγεις και να ψάχνεις τα δώρα του θανάτου, τα περασμένα.
Τις βάρκες που δεν ταράζουν το τέλμα που βλέπεις γαλήνιο νερό.
Κοίτα τα μικρά παιδιά που πάνε πάνω κάτω!
Που ανοίγουν τα χέρια τους σ' ότι σταθεί μπροστά τους!
και θα δεις γιατί σταμάτησε το μυαλό μας να γεννάει.
Σ' ευχαριστώ που με το ποίημά σου μου 'δωσες την ευκαιρία να συντάξω αυτές τις σκέψεις.
Post a Comment