Είμαι στον πλανήτη της ανοησίας. [De profundis Domine] Της δικής μου. Πως κατέληξα εδώ άραγε; Δε με ενδιαφέρει ν' απαντήσω. Ξέρω ότι λίγα πετραδάκια θα βρεθούν παντού. Λίγα πετραδάκια, βοτσαλάκια, γρομπαλάκια ή κάτι τελοσπάντων να μετρούν τα δάχτυλα παίζοντας το τικ τακ του "αφέθηκα" και του "τίποτα".
Χιόνια από εκεί ψηλά.
Καμμιά φορά γράφω για να κρύψω την απουσία μου.
Όπως οι γέφυρες εξυπηρετούν αλλά με κάποιαν αλαζονεία.
Όπως αρνιέται ο καπνός το σώμα του.
Δεν έχω φυλλωσιές να κρύψω τα μυστικά μου γι' αυτό σκάβω.
Διάττων ήλιος;
- Μέλισσα της λησμονιάς σου δίνω τα κλειδιά.
- Που 'ναι τα άνθη που μου υποσχέθηκες;
- Κάτω απ'τη γλώσσα το δικό μου μέλι.
- Ωραίο το φαρμάκι σου μα δε με πιάνει.
- Ζωγραφίζεις στο κενό ένα νόημα.
- Δεν έχω. Γειά σου. Και δε σου υποσχέθηκα ποτέ τίποτα. Εσύ τα γράφεις αυτά.
4 comments:
Άνοιξε να μπει η άνοιξη
Εμένα με πιάνουν τα φαρμάκια, γμτ...
Όπως αρνιέται ο καπνός το σώμα του.
Πέρασα να προσκυνήσω και να φύγω...
(μπορεί και διάττοντα σύννεφα πάντως) ;-)
Πάνο σ' ευχαριστώ πολύ για το στίχο!
Άμα τον ακούσεις μια φορά, έπειτα στοιχειώνει όλες τις έρημες εικόνες των νερών.
Εύκολα βρήκα και το "πλαίσιό" του:
Πανέρημος, ξεσκέπαστη
αστράπτει τώρα η πλάτη
των υδάτων, εσκόρπισεν
ο άνεμος τα λείψανα
καπνού και στάκτης.
Irina, πολύ ωραία το λες. Και για τις σκάλες ισχύει κάτι τέτοιο. Νομίζω έχει να κάνει και με το ότι η ομορφιά, η χρησιμότητα και η σημασία τους είναι συνήθως πολύ χαλαρά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Είναι πολυδιάστατες αλλά και κομβικές. Πάντα έχουν κάποιο λόγο να μας κοιτούν αφ'υψηλού.
mindstripper, τη φωτο με το σταυρό τη βλέπω να μιλάει για κρυμμένα πράγματα.
dystropoppygus, κι αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν τους πιάνουν... τους πιστεύουμε;
αγαπητέ πολυχρόνη, το καλύτερο θα ήταν να βγαίναμε έξω στην άνοιξη...
Post a Comment