Εν τούτω νίκα

ή "πιστεύω εις έναν θεό"... κι αυτό δεν ταιριάζει;
ή "προσκύνα ρε, τί σου ζητάνε;"



Ναι, θα μου πείτε ότι αυτό το θέμα έπρεπε να έχει παρουσιαστεί πριν από δυο χρόνια. Μέσα στη ρύμη του ολυμπιακού εργοργασμού. Αλλά εγώ τώρα την πέτυχα στην κατάλληλη γωνία.
Γιατί μήπως αποσύρθηκαν; Όχι, αντιθέτως διασκορπίστηκαν στις γειτονιές να προλάβουν την αλλαγή του καθεστώτος... στις οικοδομές, τί νομίσατε;

Ιδού λοιπόν το σύμβολο.
[Εθνική εορτή γαρ.]
Ιδού η θεότης.
Δεν είναι μόνο η των ολυμπιακών έργων τοιάυτη αλλά ολόκληρης της πενηντακονταετίας, δεν είν' έτσι; (που λέμε και στο χωριό μου)
Και ποιός θα τολμήσει ν' αντιτάξει τί;

Ακόμη να γραφτούν τα δοξαστικά;

Λεπτομέρεια ναργιλέ

Πρόσφατη φωτογραφία από τις Χίλιες και Δύο Νύχτες.
Ο διπλός και διασταυρούμενος συμπότης μου θα προτιμούσε μάλλον κάτι πιο ανατολίτικο. Κάτι πιο λαγγεμένο ίσως. Αλλά εμένα η εικόνα αυτή μου φέρνει στο μυαλό τις Επιθυμίες του Καβάφη: "Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν". Σα να φωλιάζουν εκεί οι επιθυμίες "που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν". Έτοιμες να ξεδιπλωθούν με τον αρωματικό καπνό, να πάρουν σώμα σαν ιστορίες. Σα σχήματα στον αέρα, μπροστά στα μάτια που θολώνουν του καπνιστή. Με τους ήχους από τη λύρα του Cengiz Onural, το κανονάκι της Serap Caglayau και την κιθάρα του Cenk Erdogan. Ίσως τελικά οι επιθυμίες να μην είναι ακριβώς ανεκπλήρωτες. Απλά έχουν πάντα ένα κομμάτι που γέρνει μπροστά στο κενό σαν τις πλώρες των καραβιών. Κι ίσως όλα να χωρούν σε ένα διαρκές παρόν κίνησης.

Von Armen Β.Β.

Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είμαι απ' τα μαύρα δάση.
Η μάνα μου στις πολιτείες με κουβάλησε,
Σαν ήμουνα ακόμα στη κοιλιά της. Και των δασών η παγωνιά
Μέσα μου θα 'ναι ως το θανατό μου.

Έχω το σπίτι μου στην πολιτεία της ασφάλτου
Φορτωμένος από την αρχή μ' όλα τα μυστήρια του θανάτου:
Μ' εφημερίδες, με καπνό, και με ρακί.
Καχύποπτος και τεμπέλης κι ευχαριστημένος στα στερνά.

Φέρομαι, φιλικά στους ανθρώπους. Φορώ
Καθώς το συνηθίζουν ένα σκληρό καπέλο.
Λέω: είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα,
Και λέω πάλι: δε βαριέσαι, έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.

Το πρωί στο γκρίζο χάραμα, τα έλατα κατουράνε
Και τα ζωϋφιά τους, τα πουλιά, αρχίζουν να φωνάζουν.
Κείνη την ώρα, αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
Πετάω, τ' αποτσίγαρό μου, και ανήσυχος κοιμάμαι.

Απ' αυτές τις πολιτείες θ' απομείνει
Εκείνος που διάβηκε από μέσα τους: ο άνεμος!
δίνει χαρά, το σπίτι σ' αυτόν που τρώει: τ' αδειάζει.
Ξέρουμε, ότι είμαστε περαστικοί
Κι ότι ύστερα από μας, τίποτα τ' αξιόλογο δεν θα 'ρθει

Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν,
Να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου απ' την πίκρα να μου σβήσει
Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από τα μαύρα δάση,
Ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου, μέσα στη μάνα μου
Σε πρώϊμη εποχή.

---
Bertolt Brecht, 1921-22.
Η μετάφραση είναι του Πέτρου Μάρκαρη. Η μελοποίηση του Μικρούτσικου εδώ (τραγουδισμένο από τον ίδιο το συνθέτη, 1978).

Και το πρωτότυπο στα γερμανικά Von Armen B.B. (ή εδώ).
(έχει και τρεις στροφές οι οποίες λείπουν από τη μελοποίηση)

---

Αυτούς τους στίχους τους γνώρισα μέσα από τη "Μουσική Πράξη στο Brecht" του Μικρούτσικου κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Δεν ξέρω να είμαι από τα μαύρα δάση. Κι ούτε ακριβώς τι διαδρομές έκανε έγγυος η μητέρα μου (η οποία μου αγόρασε το εν λογω βινύλιο). Μα οι στίχοι αυτοί έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό μου κάθε που ο κόσμος μοιάζει πάλι ξένος κι ο αγώνας άγονος. Αναρωτιέμαι πάλι μήπως η μεγαλύτερη βαρβαρόρτητα είναι ο πολιτισμός. Κι αδυνατώντας να καταλάβω τους ανθρώπους σκέφτομαι πάντα αυτό το δίστιχο για τη μυρουδιά.
Κι αυτό το "ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου" μοιάζει να επαναλαμβάνεται σαν κατάρα.
Καληνύχτα.

Καταβύθιση

μια σιωπή απλώνεται γλυκά
μια σιωπή, σιγά-σιγά σαν πλημμυρίδα
σα θάλασσα ζεστή μου γλείφει τα πόδια
αδιόρατη προειδοποίηση
κι ανέρχεται
αργά
σχεδόν σαν ευτυχία

ονειρεύομαι πως είμαι πέτρα
ένα κομμάτι βράχου που μετράει τους αιώνες
και τις φωνές που σώπασαν

σ’ ένα όνειρο βυθού
αγγίζω την ιλύ των στιγμών



[είναι δύο ετών αυτοί οι στίχοι - σύρριζα στη σιωπή
η φωτό είναι δύο εβδομάδων]

Πως να το κάνετε...

Ναι, ξέρω ότι στο παρκάρισμα καθένας έχει το στυλ του. Και πως αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό, ένα κάτι σαν δακτυλικό αποτύπωμα ας (υπερβάλλοντας) πούμε. Μα... αν για τις δικές σας επιδόσεις ανησυχείτε.. ιδού, παρηγορηθείτε:


click on the image for a larger version

Επιτυχία ή αποτυχία;
Είναι τελικά αποτυχία του οδηγού να παρκάρει (κόσμια όπως οι περισσότεροι ανθρωποι) ή επιτυχία του να χτυπήσει το στόχο (δέντρο) όπως λίγοι;

Τί θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως συμβόλιζε το δέντρο αυτό για το συγκεκριμένο οδηγό τη στιγμή εκείνη; Κι ακόμη ακόμη: υπήρχε για αυτόν (ή αυτήν - μην ξεχνιόμαστε) αυτό τότε;

Και τι στο διάβολο μ' ενδιαφέρει εμένα και ρωτάω;

[κάτι μου λέει ότι τα πιο κρίσιμα ερωτήματα δεν τα έθεσα]