Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είμαι απ' τα μαύρα δάση.
Η μάνα μου στις πολιτείες με κουβάλησε,
Σαν ήμουνα ακόμα στη κοιλιά της. Και των δασών η παγωνιά
Μέσα μου θα 'ναι ως το θανατό μου.
Έχω το σπίτι μου στην πολιτεία της ασφάλτου
Φορτωμένος από την αρχή μ' όλα τα μυστήρια του θανάτου:
Μ' εφημερίδες, με καπνό, και με ρακί.
Καχύποπτος και τεμπέλης κι ευχαριστημένος στα στερνά.
Φέρομαι, φιλικά στους ανθρώπους. Φορώ
Καθώς το συνηθίζουν ένα σκληρό καπέλο.
Λέω: είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα,
Και λέω πάλι: δε βαριέσαι, έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.
Το πρωί στο γκρίζο χάραμα, τα έλατα κατουράνε
Και τα ζωϋφιά τους, τα πουλιά, αρχίζουν να φωνάζουν.
Κείνη την ώρα, αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
Πετάω, τ' αποτσίγαρό μου, και ανήσυχος κοιμάμαι.
Απ' αυτές τις πολιτείες θ' απομείνει
Εκείνος που διάβηκε από μέσα τους: ο άνεμος!
δίνει χαρά, το σπίτι σ' αυτόν που τρώει: τ' αδειάζει.
Ξέρουμε, ότι είμαστε περαστικοί
Κι ότι ύστερα από μας, τίποτα τ' αξιόλογο δεν θα 'ρθει
Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν,
Να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου απ' την πίκρα να μου σβήσει
Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από τα μαύρα δάση,
Ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου, μέσα στη μάνα μου
Σε πρώϊμη εποχή.
---
Bertolt Brecht, 1921-22.
Η μετάφραση είναι του Πέτρου Μάρκαρη. Η μελοποίηση του Μικρούτσικου εδώ (τραγουδισμένο από τον ίδιο το συνθέτη, 1978).
Και το πρωτότυπο στα γερμανικά Von Armen B.B. (ή εδώ).
(έχει και τρεις στροφές οι οποίες λείπουν από τη μελοποίηση)
---
Αυτούς τους στίχους τους γνώρισα μέσα από τη "Μουσική Πράξη στο Brecht" του Μικρούτσικου κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Δεν ξέρω να είμαι από τα μαύρα δάση. Κι ούτε ακριβώς τι διαδρομές έκανε έγγυος η μητέρα μου (η οποία μου αγόρασε το εν λογω βινύλιο). Μα οι στίχοι αυτοί έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό μου κάθε που ο κόσμος μοιάζει πάλι ξένος κι ο αγώνας άγονος. Αναρωτιέμαι πάλι μήπως η μεγαλύτερη βαρβαρόρτητα είναι ο πολιτισμός. Κι αδυνατώντας να καταλάβω τους ανθρώπους σκέφτομαι πάντα αυτό το δίστιχο για τη μυρουδιά.
Κι αυτό το "ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου" μοιάζει να επαναλαμβάνεται σαν κατάρα.
Καληνύχτα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Πανέμορφο ποίημα!
Πραγματικο Αριστουργημα.Η καταγραφη της πραγματικοτητας ετσι οπως ειναι.Διχως ματαιοδοξια.
Ευχαριστώ,
και για το ποίημα και για την μελοποίηση.
Τα λέει όλα, τα κόμμεντς είναι ασήμαντα
Δεν ξέρω αλήθεια αν θα το χαρακτήριζα "πανέμορφο", αλλά μου φαίνεται να χτυπάει μια σκοτεινή φλέβα κάpου βαθειά και να τη φέρνει στην επιφάνεια της ασφάλτου...
morgana, δε θα σε βαρέσουμε, θα σε βραβεύσουμε. Με το "γκλουπ", αυτή την πηγαία άναρθρη αντίδραση, πλησίασες όσο κανείς στην σκοτεινή καρδιά του ποιήματος.
Γιουτζίν, παρακαλώ!
Παρακαλώ όμως και να μην κακοχαρακτηρίζεις τα σχόλια μας. Αν το ποίημα είναι ποίημα και ταξιδεύει αγέρωχο στο πέλαγος της αιωνιότητας (κοντά εκατό χρόνια από τη συγγραφή του πια), τα σχόλια είναι πρόσωπα που ζουν και αναπνέουν εδώ και σήμερα. Ευχαριστώ.
εκλειψη, ένας τόνος σου λείπει, από όσο μπορώ να δω.
Post a Comment