Φωτεινές υδατοπτώσεις

Άπλωσα το χέρι και χτένισα το νερό
όχι αφή, αλλά το όνειρο της
όχι σώμα, αλλά η υφή της πέτρας
Νωτισμένο τζάμι ιδρωμένο δέρμα
να γράψω επάνω του ένα νόημα φευγαλέο
Και να, μια μουσική που κυλάει
ανεμίζει τα χρώματά της κορδέλες
και γελάει
Υφίσταται ο χρόνος της λέξης λοιπόν;
και η δόξα του διάττοντος στίχου;

Τα όνειρα στο κεφάλι μου είναι λέξεις παλιές
αγαλμάτων μέλη που θυμούνται το ολόκληρο σώμα
Διαταραχή αρμονική
βασιλική οδός της απωλείας
Μάζεψε τα πανιά και γύρνα και πάλι δώσε
Άνεμος έξω κρατάει καλά το κύμα
Κι έπειτα στις στέπες όνειρα
περιδινήσεις αγέννητων εντάσεων
φωτεινές υδατοπτώσεις στιγμών εντός
ανακυκλούμενη ροή και διάταξις επίπλων
Διψάει το ξύλο
μύρο να χυθεί κι ατύχημα
και σάρκα
μόλις εκεί


Άπλωσα το χέρι και χάιδεψα στο πέλαγο
τα μπλε κυματάκια της αμεριμνησίας μου
τις ανταύγειες του γέλιου σου
και τα πανιά που ταξιδεύουν μακρινές ιστορίες

Άπλωσε ο ουρανός και στόλισε
πράσινο, γαλάζιο, μπλε και μολυβί
με πινελιές φωτός μικρό κλειστό τοπίο
ένα τετράδιο με τα γράμματά σου