Monday, June 13, 2005

"ένα κιλό κεράσια"

και φως

5 comments:

DanaiShips said...

Μικρές λαχταριστές μπαλίτσες χαράς!Παιδιά που ματώνουν απο αγάπη και απο ήλιο...

eryx-t said...

Χαρά του ήλιου τα κεράσια.
Και παιδιά όλοι μας.
Φτάνει να βγάλεις το μπωλ στο παράθυρο...

τέλσον said...

χαμογελάω μετά από μέρες....

σας μερσώ κύριε

Areth said...

"Με ό,τι πίνανε το κρασάκι τους, ήτανε "λουκούμι" για το φίλο του. Έτσι και τον γνώρισε. Πρώτη φορά έβλεπε άνθρωπο στα 75 του να χαίρεται τις γεύσεις ως νιογέννητος. Όχι πως δεν τρώγανε νοστιμιές- κάθε εποχή είχε και τα αγαθά της [...], που ο φίλος του τα 'ξερε σαν την παλάμη του- αλλά είχε μόνο μια λέξη για να εκφράσει την ευχαρίστησή του: "Λουκούμι,ε;". Όχι επειδή είχε περιορισμένο λεξιλόγιο, απλώς το λουκούμι ήταν το ανεξίτηλο όνειρο της παιδικής του ηλικίας."

λουκούμια τα κεράσια σας, καλημέρα.

Unknown said...

χλουπ χλουπ τα κατεβάζαμε και πάντα με φόβο μαλώματος και κοιλόπονου (ακόμη ψάχνουμε για σκουλικάκια)