click on the image for a larger version
Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να' ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
Μανώλης Αναγνωστάκης, Επίλογος
(μελοποιημένος από το Μίκη Θεοδωράκη στις Μπαλάντες)
[Τώρα ήθελα να βάλω ένα ερωτηματικό σε αυτή την Ανάσταση, στον τίτλο, αλλά λέω ας μην ασχοληθούμε με την κυριολεξία. Η ανάσταση ίσως να είναι ο λωτός του ποιητή. Ο κόσμος ήταν ήσυχος σήμερα το απόγευμα. Σα να μην έφυγε κανείς. Σα να ημέρεψαν οι νεκροί. Οι ψυχές ευφράνθηκαν με την τσίκνα. Και τα στομάχια των ζωντανών κουρασμένα. Στο Λυκαβηττό ανέβηκαν πολλοί να δουν το δειλινό πάνω απ'την τσιμεντένια θάλασσα. Κι έρχεται καλοκαίρι, μα έχουμε δουλειά ως τότε!]
13 comments:
Χρόνια πολλά Έρι
Και καλή ανάσταση (ναι, ας μην ασχοληθούμε με την κυριολεξία)
Οι νεκροί ποτέ δεν ημερεύουν.Πάντα ζητούν.
Kαι, όπως προείπα, το Ανάσταση βγαίνει από το Επανάσταση. Ποτέ αντίστροφα...
Χρόνια πολλά στα μούτρα σας, Διαταραγμένε!
:p
Εκπληκτικο...
"θέλω άνεση σουΐτας/είμαι ποιητής της ήττας"
Αυτό, Πάνο, μου άρεσε πολύ!
Γιουτζίν, χρόνια πολλά και από τον eryx-t.
Ή σωστότερα "Χριστός ανέστη" καθώς το θέλει το τυπικό και "Αληθώς ανέστη".
Ή κάτι σε "Ζήτω η Επανάσταση" αν το αφήναμε στο χέρι της cd (και προσέξτε: με κεφαλαίο).
Η οποία τα χρόνια πολλά κάπως σα να μου τα πετάει όπως πετάμε μια μπάλα σε κάποιον που κρατάει ποτήρι.
Χρόνια πολλά με υγείες λοιπόν μιας και στο non realtime της γραφής καίτι διαταραγμένος, προλαβαίνω να αφήσω εγκαίρως το ποτήρι.
Αναρωτιόμουν γιατί η επανάσταση δεν θα μπορούσε να βγαίνει από την ανάσταση. Σκέφτηκα αν δε θα προέκυπτε επανάσταση αν ανασταίναμε ας πούμε το Λένιν. Κι έπειτα κατάλαβα ότι έχετε δίκιο: πολλοί ονειρεύονται την ανάσταση μιας κάποιας επανάστασης αλλά κάθε αναστημένος επαναστάτης θα απέφευγε πάση θυσία -πιστεύω- να επαναλάβει την επανάστασή του. Θέλει αθωότητα (ή ίσως κι αφέλεια) η οποιαδήποτε επανάσταση.
Regina, μέσα μας οι νεκροί. Και νομίζω πως η κυκλική τελετουργία του θρήνου είναι μια διαδικασία φτιαγμένη για να ισορροπούμε οι άνθρωποι ανάμεσα σε αυτό που μας τρώει κι αυτό που μας θρέφει.
Πρέζα tv, δεν ξέρω τι να ευχηθώ... μήπως μια επανάσταση;
Μου αρέσετε, Διαταραγμένε... Έχετε προοπτικές.
:p
Α, την πρώτη φορά το έσωσα το ποτήρι.
Τη δεύτερη όμως... :(
Ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.
Μην τσιτώνετε, λατρεμένε μου... Το Διαταραγμένος το έβγαλα από τον τίτλο του βλογ σας και γιατί κάπως έπρεπε να σας γράψω στα λινκς μου..
Δεν σημαίνει ότι είστε (ε? μάλλον... ε?)
:ppppppppp
μέσα τα κεφάλια πάλι...
.........
δεν θέλω καμία ανάσταση (ούτε και την τσίκνα) που θα γεφυρώνει τούς ζωντανούς με τους νεκρούς....
"οι στιχοι αυτοι μπορει να ειναι οι τελευταιοι" και "αυτο το τραγουδι δεν ειναι για σενα".
θα απομεινει κατι να ασχοληθουμε;
χρονια πολλα
Αράχνες πιάσαμε εδώ μέσα...
Έριξ-τι, μήπως ο καλός καιρός σου πήρε τα μυαλά;
Καμιά μαγιάτικη φωτογραφιούλα, ένα στιχάκι, κάτι;;
Post a Comment