Απλώνω τα χέρια να δεχτώ φως
Βωμολοχώ ανενδοίαστα
Οδηγώ κόντρα στο φως
Απομεσήμερο Αλεξάνδρας στην κάθοδο.
Άσφαλτος, τσιμέντο και φως
Διάυγεια διαγώνιας πτώσης
-
Είδες το Matchpoint; Η τύχη. Οι επιλογές. Η τύχη. Κορυφαία στιγμή η επίκληση του Σοφοκλή για το φόνο του αγέννητου. Μου θύμισε προσωπικές στιγμές και την παγκόσμια πολιτική. Omnes vulnerant.
Omnes vulnerant.
-
Οι σκελετοί των κτηρίων μου θυμίζουν τους γλάρους
Το πέταγμα είναι το σύνορο της θλίψης
click on the image for a full color version
click on the image for a larger version
13 comments:
"μου" έβαλες γλαρόνια...πόσο τους αγαπάω να ήξερες...να όμορφη συντροφιά για τις 4 το πρωί δική μου, γλυκό αγόρι εσύ.
αν είδα το Matchpoint ρωτά... το ειδα λέει... με όλο μου τον εγκέφαλο...
καλημπέεεεεερα!
Κι εγώ
Αυτες οι φωτογραφίες σου,ειναι υπέροχες.Τοσα κλαριά μπλεγμενα,τόσο πολύ μπλεγμένα,γυμνά ξυλα ,το φως του ηλιου πάνω τους,στο εχω ξαναπει,κάνεις ποιηση με τις φωτογραφιες σου.
το πέταγμα είναι το σύνορο της θλίψης..
κι εγώ που νόμιζα πως είναι η έγοδος κινδύνου της..
Μαγικές οι φωτογραφίες σου!
Το είδαμε το matchpoint.
Και χαιρόμαστε που ξαναβλέπουμε κι εσάς.
:)
To Matchpoint ηταν απλα μια μετρια ταινια.Δεν ειχε να σου πει κατι το καινουργιο.Απλα περναγες ευχαριστα δυο ωρες.
Πολυ καλες οι φωτογραφιες...
Δεν έχω δει την ταινία.
Αλλά η λέξη παράγει τόσους και τόσους συνειρμούς.
Θαυμάσιος τόπος εδώ.Τον κρατώ για να ξανάρθω.
Την καλημέρα μου.
Καμένα τσιμέντα, απογυμωμένα ζωντανά κλαριά.
Για το γλάρο δεν μπορώ να πω τίποτε απολύτως. Είναι φανερό ότι γελάει.
Συμφωνώ με την Composition Doll. Xαρά και δέος. Κι ας είν' το ποστ όσο βαρύ θέλει. ;-)
Μου άρεσε πολύ ο παραλληλισμός με τον σκελετό των κτιρίων.
Πολλοί βρίσκουν την εικόνα του γιαπιού ομορφότερη από το τελικό αποτέλεσμα.
Ίσως γιατί κρύβεται εκεί μία υπόσχεση.
Όπως αυτή του πετάγματος του γλάρου.
"Τρέφει το ανεκπλήρωτο η ανάμνηση της επιθυμίας"
Όχι δεν το τρέφει, απλά επουλώνει το τραύμα για λίγο, αλλα η τρύπα μένει εκεί ανοιχτή τρέχει γάργαρο αίμα..Ανεκπληρωτο.Μετέωρο εις τους αιώνας των αιώνων. Κατα τ'άλλα είσαι μαγευτικός. Γοητευμένη. Γητευμενη.
ναυτη βαλε πλοιο,να φυγω
global, μπορείς να τους ξαναβρεις εδώ ό,τι ώρα και να'ναι
προβατάκο, έχεις και γαμώ τους εγκέφαλους αλλά το ξέρεις ρε γαμώτο... η ταινία πάντως χαίρεται πολύ που σε γνώρισε!
maria adouaneta που δε σε λενε μαρία... δεν ξέρω
regina, καθώς μιλάς για κλαδιά θυμήθηκα εκέινο το μαγικό με το κορίτσι και τη ροδιά.
tsanampetis, τα καλοκαίρια μπορεί να είναι και σαν τα φυτά κάτι να τους κοπεί και να ξαναφυτρώσει έπειτα, ειδικά με τις βροχές...
happy+sad, σύνορο=έξοδος ή είσοδος ή πορεία στο σχοινί
c.d., εδώ γύρω γυρνάω :-)
πρεζα tv, το αντίθετο με εμένα: μου φάνηκε σπουδαία, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν ευχάριστη.
Δύοντα ανατέλλοντα, ευχαριστώ. Την ταινία με την πρώτη ευκαιρία!
mindstripper, όλα states of mind είναι, δε χαμογελούν σε όλους οι γλάροι :-)
muse, εμένα μου αρέσουν οι σκελετοί γιατί ειναι πολύ πιο ελαφριοί, σχηματικοί, αφαιρετικοί πιο ασαφείς. Μια ιδέα του κτηρίου, όχι το κτήριο. Κι έτσι πιο ελεύθεροι, πιο ανάεροι, σα να θέλουν να φύγουν, να πετάξουν, να μη γίνουν ποτέ καθηλωμένα κτήρια με σοβάδες, κουφώματα, γυαλιά και όλα αυτά τσιμπράγκαλα που τους φορτώνουμε.
nina, αυτό που θέλω να πω είναι απλό: όσο είναι ζωντανή μέσα σου η ανάμνηση μιας επιθυμίας τόσο μεγαλώνει η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Δε μιλώ για την επιθυμία, ούτε για το αν ικανοποιήθηκε και σε ποιο βαθμό όταν πρωτοεμφανίστηκε. Ούτε για το αν είμασε ανοιχτές πηγές μετέωρες που αναβλύζουν γάργαρο αίμα τις επιθυμίες.
muunmaalainen, αυτό σημαίνει "μέσα στις εξοχές"; Καράβια προσεχώς...
Post a Comment