Να

- Έχουμε φύγει. Αυτό το θέατρο που φαντάζεσαι δεν είναι η πραγματικότητα.
- Να η ζωή μου. Σκοτεινές ράχες και γραμμές που μεταφέρουν τον ηλεκτρισμό από ράχη σε ράχη. Από χρονιά σε χρονιά, από δεκαετία σε δεκαετία. Σκοτεινά διαστήματα. Όλο νυχτώνει. Κάθε μέρα φεύγει. Φεύγουν όλες τρέχοντας. Οι μέρες και οι μνήμες. Σαν απ'το παράθυρο του τραίνου. Σαν ανώδυνα.
Πριν από κανα μήνα πέτυχα αυτή την εικόνα στο δρόμο. Νόμιζα ότι με ακολουθούσε, αλλά μάλλον εγώ την κυνηγούσα. Προφανώς δεν έχει και πολλή σημασία. Μήπως μπορεί κανείς να αποφανθεί γι' αυτό οριστικά; Στο κάτω κάτω δεν είναι παρά μια τρύπα στα σύννεφα. Ανώτερα επίπεδα φωτισμένα ροζ-πορτοκαλί από μια δύση η οποία έχει απομακρυνθεί πίσω μας. Λίγο αργότερα, λίγο ανατολικότερα, τεράστιοι κεραυνοί και αστραπές διέσχιζαν το στερέωμα.
Σου έχει συμβεί αυτό; Να είσαι στο δρόμο και να αναρωτιέσαι αν θα πρεπε τώρα, σ΄αυτό τον όμορφο κόσμο, να κολυμπάει η ψυχή σου σε ένα αίσθημα πληρότητας. Και γιατί σαν υγρασία που νωτίζει τα πράγματα, αυτή η αίσθηση απώλειας σε διακατέχει. Αν είναι παραξενιά και εμμονή κι αρρώστεια. Αν είναι ένα κόλλημα που απλά θέλει κλώτσημα. Ή αν είναι κάτι που έρχεται σιγά σιγά σε όλους τους ανθρώπους. Είναι αυτή η condition humaine που λένε;
- ...
- Με πονάει πότε-πότε η κοινή λογική. Σαν ένα μέλος που το έχασα. Σε κάποιον πόλεμο ή ατύχημα.
- Ένας τροχός γυρίζει στον αέρα. Δεν είναι ατύχημα. Είναι ματαιότητα.
- Και ματαιοδοξία. Έχω ένα δεύτερο σώμα που δε λυπάται. Τίποτε. Όλοι οι φόνοι κυλούν επάνω του. Όπως το αφρόλουτρο.
- Χα! Έτσι νομίζεις;