Monday, February 04, 2008

στάθηκα στην άκρη της θάλασσας


αδιέξοδη δύση στο Ιόνιο


νερό, άνεμος και φως, απέραντη γλυκύτητα στο νότιο Ευβοϊκό


διάφανο νερό και πέτρες στο Σούνιο


εσωτερικό αχιβάδας, ένα απόγευμα του 2006 στο Σούνιο

7 comments:

DanaiShips said...

Η πρώτη τελικά είναι σαν Μαγκριτ

ΑΝΤΩΝΗΣ Σ. said...

...και η θάλασσα μου ανταπέδωσε τη μοναχικότητα...Τα σέβη του τρελού. Καλώς επέστρεψες, έστω και σιωπηλός :)

atg said...

tin prwti esu tin trabikses?

eryx-t said...

atg, ναι, εγώ την τράβηξα τη φωτογραφία, αν και η τελική εικόνα είναι φτιαγμένη στο εργαστήριο.
[Αν βάλω κάτι που δεν είναι δικό μου, κείμενο ή εικόνα, το σημειώνω.]

τρελέ, σ'ευχαριστώ. Όμως αν δεν φαινόμαι εδώ ή αν δε μιλώ δε σημαίνει και ότι λείπω.

andrea zax, μπορεί να είναι και Μαγκρινταλί, μπορεί και να είναι μια τρύπα στο Ιόνιο, μπορεί και να είναι ένα συσσωμάτωμα απουσίας στο παρόν, μπορεί και να είναι κάτι σαν τις σιδερένιες μπάλες που χτυπάνε τα κτήρια να τα κατεδαφίσουν, αυτή όμως να χτυπάει κεφάλια να κατεδαφίσει το σύνηθες.

mareld said...

¨Μόνον ακούω την θάλασσαν¨
Καλή σου Άνοιξη!

McKat said...

Ονειρικές - κι ακόμα διττές, όπως και τα όνειρα άλλωστε.

Anonymous said...

ionio...mipws kefallonia?lixuri?apli periergia.......