Τομή τοπίου

about us

...κατά παραγγελία.

Ο επαγγελματικός προσανατολισμός μ'εμένα απέτυχε εντελώς. Ίσως γιατί εγώ δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τον εαυτό μου (διαρκώς μου ξεφεύγει!). Ίσως γιατί δεν έχω πάψει να νοσταλγώ τη ζωή του ματοβαμμένου πολεμιστή προγόνου... "le carnage et la mort..." Υπάρχει κάπου ένα σεντούκι με αρχαία όπλα. Θαμμένο. Φοβάμαι τα μαχαίρια. Από μικρός είχα μεγάλη αγάπη για το χώμα. Ακόμη μου άρεσε πάντα να σκαρφαλώνω. Στα δέντρα, στα βράχια, ακόμη και σε τοίχους. Μου αρέσει ο φως του ήλιου, το απολαμβάνω σα να ήταν νερό. Το πολύ φως. Έχω μια τάση για απομόνωση. Ευτυχώς έχω και καλούς φίλους. Έχω ζήσει άλλη μια ζωή στο νερό και στη σιωπή. Μ' αρέσει κρύβω θησαυρούς για να βρεθούνε κάποτε. Έχω μια πολύ βαθιά ριζωμένη έχθρα για τους θρησκευτικούς λειτουργούς. Ειδικά τους ανώτερους. Για τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, πιστεύω ότι έχουν ολοκληρώσει προ πολλού το ρόλο τους. Αντιπαθώ τήν κριτική όσο παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. Γενικά αισθάνομαι δυσαρέσκεια για όποιον ή ότι παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Γι' αυτό θα ήθελα να μπορώ να μένω κάτω απ' το νερό αρκετή ώρα. Φοβάμαι την ασφυξία. Φοβάμαι τα ύψη. Φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα τον ίδιο το φόβο. Πιστεύω πως έχω κάπου μια πατρίδα. Έχω και το θάνατό μου που με περιμένει. Άραγε θα βρω τη δύναμη να τον χλευάσω; Αυτό το γέλιο θα ήταν η σημαία μου.




Μάσκα που είχα ζωγραφίσει πριν από πολλά χρόνια, σε μια εποχή που μπορούσα ακόμη να φτιάχνω εικόνες με κινήσεις που είχαν νόημα και όχι με το χέρι αγκυλωμένο στάση "Χριστός που ευλογεί τα πλήθη" εξαιτίας του ποντικιού.