Ο επαγγελματικός προσανατολισμός μ'εμένα απέτυχε εντελώς. Ίσως γιατί εγώ δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τον εαυτό μου (διαρκώς μου ξεφεύγει!). Ίσως γιατί δεν έχω πάψει να νοσταλγώ τη ζωή του ματοβαμμένου πολεμιστή προγόνου... "le carnage et la mort..." Υπάρχει κάπου ένα σεντούκι με αρχαία όπλα. Θαμμένο. Φοβάμαι τα μαχαίρια. Από μικρός είχα μεγάλη αγάπη για το χώμα. Ακόμη μου άρεσε πάντα να σκαρφαλώνω. Στα δέντρα, στα βράχια, ακόμη και σε τοίχους. Μου αρέσει ο φως του ήλιου, το απολαμβάνω σα να ήταν νερό. Το πολύ φως. Έχω μια τάση για απομόνωση. Ευτυχώς έχω και καλούς φίλους. Έχω ζήσει άλλη μια ζωή στο νερό και στη σιωπή. Μ' αρέσει κρύβω θησαυρούς για να βρεθούνε κάποτε. Έχω μια πολύ βαθιά ριζωμένη έχθρα για τους θρησκευτικούς λειτουργούς. Ειδικά τους ανώτερους. Για τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, πιστεύω ότι έχουν ολοκληρώσει προ πολλού το ρόλο τους. Αντιπαθώ τήν κριτική όσο παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. Γενικά αισθάνομαι δυσαρέσκεια για όποιον ή ότι παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Γι' αυτό θα ήθελα να μπορώ να μένω κάτω απ' το νερό αρκετή ώρα. Φοβάμαι την ασφυξία. Φοβάμαι τα ύψη. Φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα τον ίδιο το φόβο. Πιστεύω πως έχω κάπου μια πατρίδα. Έχω και το θάνατό μου που με περιμένει. Άραγε θα βρω τη δύναμη να τον χλευάσω; Αυτό το γέλιο θα ήταν η σημαία μου.
Μάσκα που είχα ζωγραφίσει πριν από πολλά χρόνια, σε μια εποχή που μπορούσα ακόμη να φτιάχνω εικόνες με κινήσεις που είχαν νόημα και όχι με το χέρι αγκυλωμένο στάση "Χριστός που ευλογεί τα πλήθη" εξαιτίας του ποντικιού.
17 comments:
Να υποθέσω ότι δεν πήγες στη θάλασσα τελικά;
Εσωστρεφης και επιλεκτικος. Δυνατος και απροσιτος. Πλασμα που ζει κατα λαθος στον κοσμο. Ετσι διαβασα τα λογια.
Οι αναρτησεις σου ολες δε δειχνουν καθολου φοβο. Εισαι σαν ενα ολογραμμα που λιγοι μπορουν να δουν. Εχεις δυναμη στα χερια σου κι ας μη τη χρησιμοποιεις.
Είμαι σε θέση να βεβαιώσω την αλήθεια πολλών από τα χαρακτηριστικά που ανέφερε στην παρουσίασή του ο Έρυξ, καθώς γνωριζόμαστε ... "παιδιόθεν". Επίσης, αν οι πέτρες είχαν φωνή, τα βράχια της Αμοργού και της Βαράσοβας θα βεβαίωναν κι αυτές το πάθος του για σκαρφάλωμα και αναρρίχηση.
Τώρα όμως σειρά (και ενδιαφέρον)έχουν οι ... "διαψεύσεις":
α) Μπορώ να πω κατηγορηματικά ότι ο επαγγγελματικός προσανατολισμός του τον οδήγησε σε πολύ πετυχημένα μονοπάτια (είναι περιζήτητος επαγγελματίας, με θαυμαστά επιτεύγματα ακόμα και στην Αραβία!!).
β) Πολύ συχνά αγνοεί το φόβο (π.χ. οδηγεί το αυτοκίνητο και τη μηχανή του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια ταχύτητα, ανεξαρτήτως κυκλοφοριακού !!).
Το γέλιο, θα ήταν πολύ βελουχιωτικό. Αλλά ίσως και κομμάτι μελοδραματικό!
Κι εκείνα τα μαχαίρια (–κι ήταν σας λέω ένα μαχαίρι) καλύτερα να ακονίζονται που και που, με το χέρι ή με το λόγο ή με το ποντίκι. Να μη σκουριάζουν.
Χαμόγελο στο θάνατο, ανταπαντώ...
αγαπητή μου πετούνια, λάθος υποθέτεις, πήγα τελικά. Και ήταν πολύ όμορφη.
εξόφθαλμη, μ' έκανες να κοκκινίσω... σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου, δεν τολμώ να χαλάσω την εικόνα που βλέπεις αν και... χμ.. εε.. δεν είναι κάπως υπερβολική;
Ιρλανδέ μου, κι εσένα σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κι εσύ υπερβολικός! Μα το ότι φοβάμαι δε σημαίνει και πως δεν πηγαίνω ώς την άκρη του φόβου.
Λοπόν, αγαπητέ, η σκυτάλη του "παιχνιδιού" είναι δική σου. Χα-χα την κέρδισες! Γράψε τώρα εσύ για σένα αν θες.
ανώνυμε, γνωριζόμαστε;
Ναι, βελουχιωτικός και κομμάτι μελοδραματικός. Σίγουρα.
Ακόνισμα, ε; Δεν έχετε άδικο, αλλά...
Χαμόγελο στο θάνατο, αυτό είναι ένα σκαλί παραπάνω, ίσως το πιο ψηλό.
μπα, οχι...με τεμπελια και νοχελικοτητα απαντω, οχι, αβιαστα και περιεργως χαλαρα. Ο irlandos ολοκληρωνει την εικονα.
Εισαι ευχαριστημενος στο συνολο?Επιμενω στο ''επιλεκτικος''.
Θα έλεγα από πείρα ότι το να χαμογελάς στο θάνατο, δεν είναι απαραίτητα δείγμα ανάτασης. Ίσως μιας ωραιότατης κατάθλιψης, εκεί όπου το τέλος θα ήταν μια κάποια λύσις. Η ύπαρξη είναι πόνος κι όλα τα σχετικά...
Η απουσία νοήματος είναι ίσως το μεγαλύτερο θέμα. Αλλά όπως τα δοχεία ορίζονται από τον κενό χώρο μέσα τους (μα πως τα λένε έτσι αυτοί οι Κινέζοι), μπορεί μέσα από τις δίχως νόημα κινήσεις να παράγετε τελικά εικόνες αξίας...
Γνωριζόμαστε και δεν γνωριζόμαστε φαντάζομαι. Όπως περίπου όλοι.
Τι σε ώθησε σ' αυτή την "εξομολόγηση"; Πάντως το πιο κάτω το προσυπογράφω με την ψυχή μου: "Αντιπαθώ τήν κριτική όσο παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. Γενικά αισθάνομαι δυσαρέσκεια για όποιον ή ότι παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του."
Μέρα καλή
pleased to meet you ksana agapite ,
kathe fora kai perissotero nomizw
Όσο πιο βαθιά μέσα μας ψάχνουμε, σε τόσους περισσότερους λαβυρίνθους χανόμαστε. Δικούς μας λαβυρίνθους.
Αυτό ένιωσα σε αυτην την αυτοπαρουσίαση.
Από την άλλη σαν κάθε άποψη, είναι και αυτή υποκειμενικη (η δική μου).
Πατριδα είναι ο τόπος που αισθάνεσαι σε αρμονια με ό,τι κουβαλάς μέσα σου.
Έτσι την νιωθω εγω. Έτσι την αντιλαμβανομαι
Αγαπητή μου εξόφθαλμη, ώστε "με τεμπελιά και νωχελικότητα"!! Δηλαδή από καλόγρια μ'ένα τσαφ μετεμορφώθης σε οδαλίσκη; Ω, τι κόσμος!
Ως προς την αφεντιά μου και ως προς το "επιλεκτικός", μια και είναι ιδιότητα που εσύ μου αποδίδεις, θα έλεγα, ότι μάλλον είμαι επιλεκτικός ως προς αυτά που κρατάω. Κι αυτό γιατί συνήθως δεν αρνούμαι να δοκιμάσω διάφορα πράγματα, ν' ακολουθήσω για κάποιο διάστημα ιδέες και δρόμους, να γνωρίσω ανθρώπους. Μα με τόσα πολλά, άπειρα πράγματα, που έχουμε γύρω μας σήμερα, δεν είναι δα και δύσκολο να είναι κανείς επιλεκτικός!
Με ρωτάς ακόμη αν είμαι ευχαριστημένος στο σύνολο; Μα και βέβαια όχι. Τότε θα είχα βρει τη νιρβάνα και θα μπλογκάριζα παράλληλες ή κυματιστές γραμμές κάπως σαν τα τραγούδια των φαλαινών.
Όσο για τον ιρλανδό -συμπατριώτη του Ο'Μπάμα- είναι καλός κι ευγενικός φίλος.
Ανώνυμε, ως προς το χαμόγελο, χμμ, δεν εννοούσα κάτι τέτοιο. Ίσως νοείται μια ανθρώπινη κατάσταση όπου η αίσθηση πληρότητας και ισορροπίας με το σύμπαν είναι σαν μια μέθη κατά την οποία η ύπαρξη να διαφέρει πολύ λίγο από την ανυπαρξία. Φυσικά και δε θα τη θεωρήσουμε υγιή κατάσταση ειδικά για κάποιον νέο. Αν όμως κάποιος καταφέρει φτάσει σε αυτή την κατάσταση όταν το τέλος είναι αναπόφευκτο, τότε θα πρέπει να θεωρείται ευτυχής νομίζω.
Το νόημα που μου λείπει από την κίνηση του χεριού με το ποντίκι είναι εκείνη η ρευστή σωματικότητα που (αν δεν απατώμαι καθότι περιορισμένες οι γνώσεις μου) επιτυγχάνεται με τη συμβολή της παρεγκεφαλίδας όταν οι κινήσεις του χεριού γίνονται σαν ένα είδος χορού. Όταν μετά από μακρόχρονη άσκηση η τεχνική γίνεται κατά κάποιον τρόπο "hard-wired" και ο συνειδητός έλεγχος περιορίζεται (ή άλλως ελευθερώνεται) σε ένα επίπεδο υψηλής επίβλεψης. Το πρόβλημά μου σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ο υπολογιστής (ο οποίος ας πούμε μέσω του πληκτρολογίου μπορεί να ελευθερώνει τη συγγραφή κειμένου) αλλά το interface. Δεν μπορώ να ξεχάσω το interface που χρησιμοποιούσε ο Tom Cruise. Μια ματιά εδώ νομίζω θα είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική. Προσέξτε ότι αυτός που παρουσιάζει και χειρίζεται το σύστημα έχει σηκώσει τα μανίκια του.
Όσο για του κινέζους, νομίζω ότι από την παραγωγή νοημάτων έχουν στραφεί στην παραγωγή προϊόντων. Τα οποία βέβαια εμείς καταναλώνουμε, επιταχύνοντας όλοι μαζί την κατασπατάληση των πόρων αυτού του πλανήτη.
Λάκη, η πρόσκληση για την "εξομολόγηση" έγινε απ' την εξόφθαλμη (όπως σημειώνεται στην αρχή της καταχώρησης). Αν σου αρέσει η ιδέα, μην καθυστερείς, πάρε τη σκυτάλη!
atg, αστέρια για τις επιθυμίες σου πάντα!
Γεια σου melian!
Λαβύρινθοι, ναι. Και ο κήπος των διακλαδιζόμενων μονοπατιών.
Ο ορισμός που δίνεις για την πατρίδα είναι αυτό που εννοώ κι εγώ. Αρμονία προφανώς όχι αδιατάρακτη, αλλά δημιουργικά εξελισσόμενη.
επιτρεψτε μυ να διαφωνησω (κουβεντα να γινεται): νομιζω οτι ειναι δυσκολο να ειναι επιλεκτικος ο σημερινος ανθρωπος. Θελει υπομονη, διακριση και μια δοση αυτογνωσιας για να σταχυολογησει κανεις τι θελει να ''κρατησει΄΄.
Επομενως, θεωρω το ''επιλεκτικος'' κεκτημενη αρετη...
φως και νερό και σιωπή
δέντρα και βράχια και φως
αρκούν
Αγαπητή μου εξόφθαλμη, νομίζω ότι μιλάς γενικά για τη σοφία.
Τη σοφία του να διακρίνει ανείς τι θα κρατήσει και τι θα πετάξει, τι θα χτίσει και τι θα γκρεμίσει, που θα μείνει κι απόπου θα φύγει.
Η σοφία από τη μια είναι ένα ιδανικό υψηλό και άφθαστο, από την άλλη όμως είναι η ισορροπία που το κάθε πλάσμα βρίσκει με τον κόσμο.
Το κάθε εντομάκι έχει τη δική του σοφία ενσωματωμένη στα κύτταρά του και φαίνεται στον αγώνα του να επιβιώσει και να αναπαραχθεί.
Εμείς οι άνθρωποι όμως, δυσκολευόμαστε κάπως. Βασανιζόμαστε λιγάκι μέχρι να βρούμε τη σοφία μας. Αν τη βρούμε.
Chère coco, ναι, αρκούν.
Μόνο που μπαίνουν στη σκηνή και το φαί και το pc και η ΔΟΥ και οι ασφάλειες και οι τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ και όλο το κακό συναπάντημα και το χαλάνε σκηνικό. Γαμώτο!
ενας αχταρμας εχουν γινει ολα στο κεφαλι μου. δε ξερω πια να ξεχωριζω τη σοφια των fortune cookies απο την εμπειρια μου και αυτες των αλλων ανθρωπων. Το ζεν μοιαζει μερικες φορες τοσο μπερδεμενο, που ολα εχουν θεση και τιποτα δε χωραει.
Το γοργον και χαρη εχει, οποιος βιαζεται σκονταφτει. Η ισορροπια ειναι ισως λιγο απο ολα: χαρακτηριστικο με το οποιο γεννιεσαι και σοφια εμπειριων...
Είναι ο φόβος
στενό ρούχο
τι κι αν, πάντα
δυο πήχες
πιο μεγάλος
από σένα.
Προσδοκία,
γυρισμένη
απ’ την ανάποδη.
Ξέφτια εδώ κι εκεί
αυτά που ξέρεις,
τα μάτια`
κουμπότρυπες
που χάσκουν
διάπλατα
όχι για να δεχτούν,
μα για να διώξουν
το άγνωστο...
ο φόβος μπορεί να ειναι η άλλη όψη της προσδοκίας
μαζί ο κρύσταλλος που μας δονεί
και το άγνωστο είναι το γήπεδο που μας προσφέρεται
Post a Comment