Πρωινό σε τόνους του λευκού

...ή αλλιώς πρωινό στο Νότιο Ευβοϊκό ή αλλιώς εξαΰλωση πλοίου ή αλλιώς τα πλωτά νησιά ή αλλιώς η θάλασσα σαν την επιδερμίδα του χρόνου μια στις τόσες ηρεμεί και λιώνει σε σιωπή ή αλλιώς πιάσε τον καπνό σα νατανε μαντήλι και το καράβι στριφογύρνα σα να τανε σφεντόνα, μια πινελιά καρφωμένη με το σφυρί εκεί στο σημείο της επιθυμίας κι ένα νησί διανθίζει την ανάγκη με υποσχέσεις -πάρε την κορυφογραμμή του μόνο και τη μελωδία της κράτα- ψαρόβαρκες σα μπίλιες στο άδειο γήπεδο αλιεύουν στα βαθιά υπολείμματα θαλάσσιας ζωής.

Αιγαίο ξημερώματα...

...ή καλύτερα, πάνω απ' το Αιγαίο ξημερώματα. Μέσα σε μια μαγευτική σιωπή από το βουνό ψηλά. Η θάλασσα ακύμαντη εκτείνεται προς την ανατολή. Ο Κάβοντόρος "λάδι" όπως πολύ σπάνια θα τον δει κανείς.

Δρόμοι του διαδικτύου...

Τί κάνεις όταν νιώθεις ότι γέρνεις από τη μια πλευρά; Το ψάχνεις στο Google φυσικά! Και ώ, του θαύματος!

Ουρανός μακριά

Κοίταξε την εικόνα κι αφέσου μέσα της. Σε τραβάνε ψηλά τα σύννεφα στον αέρα καθώς σκορπίζονται σαν πούπουλα οι ατμοί. Μακριά, ταξιδεύεις στον ουρανό. Ανεβαίνεις τα συννεφάκια σα σκαλοπάτια. Μπορείς να υποθέσεις και το πέρασμα των εποχών - "θυμάσαι πέρσι το καλοκαίρι;" μπορείς να ψιθυρίσεις, θα ναι σα να πατάς γκάζι. μωρό μου! Μπορείς ακόμη να καρφιτσώσεις τα στιχάκια σου ψηλά στα λευκά. Θα κυματίζουν όλο χάρη με τις κινήσεις των νεφών καμπυλώνοντας σαν τόξα, αραιώνοντας και πυκνώνοντας σαν νοήματα! Το μπλε στο βάθος σαν τις επιθυμίες, όσο πάει και σκουραίνει, γίνεται νύχτα. Μα έτσι εκ του μακρόθεν, κατά μόνας και κατά προτίμηση μέσω καταχωρήσεων ιστολογίου, παίζεται σαφώς καλύτερα το παιχνίδι της αγάπης. Σχηματίζει ωραίες, δραματικές, ολίγον επεξεργασμένες -για το καλύτερο, δε θα τρελαθούμε τώρα- εικόνες. Ταιριάζει αρμονικά με την καθημερινότητά μας, με τη γωνίτσα που είναι λογικό να διατίθεται για το σκοπό αυτό και μάλιστα ίσως καταφέρνει, ειδικά έτσι, ν' αφήνει ανάμνηση πράξεων μεγάλων και τελείων - να βρίσκαμε και μια κάθαρση, καλά θα ήταν, μα αυτή θέλει κάποια θυσία, ευθύνες -ίσως και ποινικές, τρέχα γύρευε, όμως δεν πειράζει, προχωράμε και δεν περιοριζόμαστε γιατί κατά τ' άλλα ο κόσμος είναι μεγάλος και παρόλη την εκάστοτε κρίση επιβιώνουμε αξιοπρεπώς. Και καθείς κάπου σιτίζεται για τ' απαραίτητα, άλλος στο πρυτανείο, άλλος στην αγορά και κάποιοι πάλι στους αγρούς. Κι αν έχουμε και κάποιες απώλειες, αναμενόμενο, δεν ήταν; Κάποιος θα πεθάνει από δηλητηρίαση, άλλος από ανία, άλλος απρόβλεπτα τελείως, από καθαρό ατύχημα. Θα 'ταν ωραίο, θα πρεπε σίγουρα να υπάρχει ένα σύστημα να μαρκάρονται αυτόματα τα ιστολόγια των πεθαμένων, deceased, departed ή passed away, έτσι κομψά από το σύστημα, έτσι που οι πράξεις και οι παρελθούσες εποχές να ντύνονται μιαν αχλύ. Να μένουν έτσι στο server αναρτημένες εσαεί, μέχρι το τέλος του ηλεκτρισμού -θα είναι κι αυτό δραματικό το δίχως άλλο, θα έχει σίγουρα ένα "παφ".