Επωάζω το σκοτάδι της αύριο
τον αχινό της καρδιάς
Το τέλος είναι σίγουρο
μα ο βασανιστής περιμένει δίπλα στην πόρτα
Έχει το πάνω χέρι και το ξέρει
Διαγώνιο φως διαθλάται
ξεδιπλώνοντας
την αγριότητά του σε συνιστώσες
Κόκκινο, πράσινο, ιώδες-μπλέ
βάφουν στο πρόσωπο το ανοίκειο
Πλησιάζω τον καθρέφτη
και κοιτώ πίσω μου
μια ατελείωτη σειρά από δίδυμα είδωλα
Δε χρειάζομαι μαχαίρι
αφήνω το φως να κάνει τη δουλειά
Α, οι καλοί φονιάδες,
οι σωστές δουλειές, βότσαλα μετρημένα στην τσέπη
οι γερές ραφές, στα ρούχα του αυτοκράτορα
το χρυσάφι, μετρημένο σε κεφάλια στρατιωτών
Μα ο κόσμος ποτέ δεν ήταν σε τάξη
η ανυπαρξία επιστρέφει ανά πάσα στιγμή
