χριστούγεννα,
να πετάξω
να πέσω μπρούμυτα στο μαύρο που δεν έχει πάτο
και με όνειρα να ντύνω το κενό εσαεί
να γελώ με τον τόπο που δεν υπάρχει
να γελώ με τον παφλασμό που θα έκανε
το νερό αν υπήρχε
γραμμές με μαύρο μελάνι στα σκοτεινά
πτερύγια βυθού στο διάστημα
νήματα μπερδεμένα σε πορτοκαλί αναμνήσεις μελών
δίψα που περιφέρεται στο χάος
και ζητά πατρίδα σε αντικατοπτρισμούς
ανάσκελα στο βυθό του γαλαξία
που δεν έχει χρώμα
και να κολυμπώ σε μαγνητικά πεδία
να γελώ με τις σκέψεις που δεν στέκονται
να γελώ με τις λέξεις που δεν έχουμε
στη μεγάλη τσουλήθρα της ανταλλαγής
να κουτρουβαλάω σαν κουβάρι
και στιγμές να σκορπίζονται διάπυρες γύρω και να χάνονται
ένα πεζούλι ασβεστωμένο κάποτε
και λέξεις αφημένες πάνω του
άνεμος που φυσούσε νωτισμένος
και ψυχές που τις έφερνε και τις έπαιρνε
δέντρα στο μακρινό πλανήτη Χ
μη στολίζεις το παράθυρό σου με σημαιάκια κι υποσχέσεις
ξυπνούν στη νύχτα κι αλυχτάνε αγρίμια
στο βενζινάδικο που στέρεψε
Δεν υπάρχουμε πια
Αύριο θα ξυπνήσω και δε θα ξημερώσει για βδομάδες
θα μετράμε τις μέρες κρεμασμένοι απ' τα ρολόγια
και οι ψυχές θ' αρχίσουν πάλι να μαζεύνται σε σμάρια
η μοναξιά θα γίνει φως και θα ταξιδέψει στο άπειρο
γιατί επιστροφή δεν νοείται
κι εκεί απ' όπου έφυγες δε θα γυρίσεις ποτέ
μόνο το τέλος μας έλκει σαν άρχή
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
ο πλανήτης Χ2 λέει ότι είναι υπέροχα μαύρο ποίημα...
είδες, είδες; σα να λέμε μαύρο ιριδίζον, ένα πράμα...
μπααα….η αρχή μας έλκει πιο πολύ…
κι αφού αστερόσκονη θα γίνουμε μια μέρα….τι βιάζεσαι;
Αλλά εκείνο με τη μοναξιά…πόοοονεσε…
(Μπαίνει σαν άβυσσος στο κενό σώμα…οσμίζεται την αδειοσύνη…κι αλίμονο αν μυριστεί αδυναμία)
Α, melian, γιατί την λες πως είναι σαν ένα τέρας; Εγώ λέω πως είναι ένα διαστημόλοιο που ταξιδεύει ολόφωτο.
"αδειοσύνη", αυτή τη λέξη τη θυμάμαι από όταν μου ήρθε στο στόμα σαν αντίκρυσα ψηλά από τη νότια ακτή της Γαύδου το Λυβικό Πέλαγος να εκτείνεται ολόγυρα παντού ως πέρα, ένα μπλε πάνω μπλε κάτω δεξιά κι αριστερά, από κει και πέρα ήταν μπλέ και είπα "αδειοσύνη" και άλλη λέξη δε χωρούσε... τώρα που το ξανασκέφτομαι έτσι με απτό παράδειγμα, ναι, είναι κάπως τρομακρική η αδειοσύνη :)
...ενώ οι κατσίκες έτρεχαν στο λιβάδι των πορτοκαλιών του θανάτου.(αυτό είναι μόνο το τέλος του ποιήματος. την αρχή την ψάχνω ακόμα)
Στην αρχή του ποιήματος θα πρέπει να έλεγε ότι τα πορτοκάλια είχαν υδράργυρο. Αλλά φαντάζομαι θα έχει χαθεί πια η αρχή...
Το καλό με τις αρχές είναι ότι καμιά φορά δαγκώνουν τις ουρές τους και περιστρέφονται. Γρήγορα-γρήγορα, σαν (πως τα λένε αυτά τα μικρά;) φωτεινά σωματίδια.
Post a Comment