μια σιωπή, σιγά-σιγά σαν πλημμυρίδα
σα θάλασσα ζεστή μου γλείφει τα πόδια
αδιόρατη προειδοποίηση
κι ανέρχεται
αργά
σχεδόν σαν ευτυχία
ονειρεύομαι πως είμαι πέτρα
ένα κομμάτι βράχου που μετράει τους αιώνες
και τις φωνές που σώπασαν
σ’ ένα όνειρο βυθού
αγγίζω την ιλύ των στιγμών
[είναι δύο ετών αυτοί οι στίχοι - σύρριζα στη σιωπή
η φωτό είναι δύο εβδομάδων]
6 comments:
Εγώ τώρα δεν ξέρω... να φοβηθώ ή να χαμογελάσω;
Το δέντρο θ' ανέβει κι άλλο ψηλά, πιο κοντά στον ήλιο που αγαπάει, όσο κι αν αυτός του κρύβεται. Κι ας είναι μόνο του μέσα στη σιωπή. Έχει και τον βράχο να το στηρίζει... ευτυχία δεν είναι κι αυτό;
Βρίσκω την φωτογραφία αυτή ερωτική. Λέω να χαμογελάσω τελικά. :-)
καλημέρα.
το φως στην φοτο είναι απίστευτο.
συμφωνώ με την mind, είναι ερωτική.
Ουάου! Άρης Αλεξάνδρου! Να ναι καλά το google γιατί ούτε αναγνωρίσιμο μου είναι ούτε φαίνεται να υπάρχουν πια στη βιβλιοθήκη μου, ούτε καν θυμάμαι αν τα είχα ποτέ. Ακόμη και τον τίτλο "Ευθύτης οδών" δεν μπορούσα να τον ξετρυπώσω απ'τό μυαλό μου, στο google κι αυτόν...
Το ποίημα το βρήκα εδώ και το παραθέτω ολόκληρο πάλι:
Ολόκληρη Νύχτα
Όπου νά’ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής.
Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια.
Τί ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω απ’τη μαρκίζα
Γυμνό και ξεχασμένο δίχως τον ίσκιο των χεριών της.
Κανείς. Ένα δημοτικό φανάρι μουσκεύει μες στη νύστα σου.
Πίσω απ’ τα σακιά με το τσιμέντο νυχτοπερπάτητο σκοτάδι
Σκυφτό σκοτάδι και η σκουριά που αχνογυαλίζει στα βρεγμένα
συρματόσκοινα.
Ώρα να πιάσει βάρδια το φεγγάρι.
Σαββατόβραδο κ’ οι ταβέρνες κλειστές
Μουλιάζει ο χρόνος στο καπέλο του ζητιάνου
οι δρόμοι αποτραβιούνται σε άδειες κάμαρες
και μόνο εκεί στο μαξιλάρι μένουνε
ακόμα μένουνε τα αποχτενίδια του ύπνου της.
Μια συνοδεία νοτισμένα αστέρια έστριβε απ’ τη γωνία της
χαραυγής.
Απίθωνα στα χείλη της το αλάτι της αγάπης.
Ύστερα μας έπαιρνε το κύμα. Ταξιδεύαμε μαζί
σαν μια φωνή που σβήνει στο πηγάδι.
Ένα μικρό φεγγάρι σκαλωμένο μες στα σύννεφα
ένα μικρό φεγγάρι σύννεφο.
Ξύπναγε σαν φύτρωνε στην άκρη του γιαλού
ένα κοχύλι φρέσκος ήλιος.
Καλημέρα. Ένα μικρό φεγγάρι
έσβηνε στη φωνή της.
Έβλεπα τα χέρια μου και είπαν μονάχα δυο
μέτραγα τα μάτια μου και ήταν μονάχα δυο
μουλιάζουν τώρα μες στο καπέλο του ζητιάνου
μονάχα δυο.
(1947)
Όσο για τη φωτογραφία (που πολύ χαίρομαι που σας αρέσει) είναι από τη θολούρα της προηγούμενης εβδομάδας με την αφρικανική σκόνη. Μέρα μεσημέρι και κατάφατσα στον ήλιο. Μα δεν είναι δέντρο αυτό που φαίνεται. Είναι το λουλούδι του αθάνατου (Agave sp.). Είναι μεγάλο σα δέντρο όμως, βγαίνει στην καρδιά του φυτού και ψηλώνει προς τον ήλιο αφήνοντας πίσω του τα αγκαθωτά φύλλα-λόγχες.
Kαταβυθιση στον εσωτερο κοσμο των συναισθηματων και της σιωπης...
Το δεντρο ειναι ψηλο και μπορει να τα δει ολα.Κριμα που δεν μπορει να πει το τι βλεπει...
poli apokosmi auti i fotografia kai omorfi
aplonei ti siopi
thanks for sharing
Μόλις σε ανακάλυψα. Πολύ καλή η φωτό! Και η αγάπη σου για την ποίηση και τον Α.Α. ελπίδα.
Καλή σου μέρα!
Post a Comment