Ιστορία σε ένα δωμάτιο

- Ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο με παρκέ. Είμαι στην άκρη του. Κάτω. Το μάγουλο στο παρκέ. Ένα μεγάλο δωμάτιο με παρκέ. Γεμίζει και αδειάζει με φως. Γεμίζει και αδειάζει με φως. Είμαι στην άκρη του. Κάτω.
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία έχει έρημο. Ένα δωμάτιο με παρκέ άδειο. Είμαι στην άκρη του. Πεσμένος στο πλάι, μαζεύω τα γόνατα στο στήθος. Τι ωραία! Άδειο δωμάτιο. Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία.
Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Αφρική έχει θάλασσα. Η γη είναι στρογγυλή. Η οθόνη μου τετράγωνη. Το δωμάτιο έχει παρκέ. Είναι άδειο. Γεμίζει και αδειάζει με φως.

- Στο σώμα μου αναπτύσσονται ασυνέχειες. Μαζεύομαι στο σκοτάδι. Απλώνομαι στο φως. Αναπτύσσω μια συμπάθεια με τα φυτά. Φοβάμαι τις ασυνέχειες. Στο φως ξεχνώ. Στο νερό χαίρομαι.

- Πατάω άτσαλα πάνω στις ώρες. Κουτρουβαλάω στα απογεύματα. Περιπλανιέμαι στα πρωινά. Οι νύχτες είναι σαν τσουλήθρες. Τελειώνουν γρήγορα. Σε ξεβράζουν γοργά στο χάραμα. Οι εβδομάδες είναι άνυδρες.

- Λοιπόν, να σου πω κάτι; Για μένα τίποτα. Όλα είναι ανώδυνα. Δεν πονάει τίποτα. Είναι αυτό κάτι. Είναι... Έχεις ζυμώσει; Πώς είναι η ζύμη ένα πράγμα που όλο το γυρνάς και σπάει και πάλι πλάθεται και παλι είναι ένα. Ένα. Γυρνάει, διαβολοφέρνει, σπάει, χάνεται, σου φεύγει και παλι είναι. Και πάλι πλάθεται και πάλι ένα. Η νύχτα είναι ασήμαντη. Ακύμαντη. Η στιγμή είναι αφημένη επάνω στο τοιχάκι σαν δαχτυλίδι.

- Εγώ έφυγα γυμνός και κρυώνω. Άφησα τα ρούχα μου εκεί. Δε μου πέρασε απ'το μυαλό πως θα μπορούσα να συνεχίσω να κυκλοφορώ με τα ίδια ρούχα. Και μέσα στα καινούρια ρούχα μου αισθάνομαι γυμνός. Σα να ξέμεινε ο εαυτός μου αλλού. Φαντάζομαι πως με τον καιρό θα βρω έναν τρόπο να τα φοράω κι αυτά. Θα θελα να ήμουν ηθοποιός! Ν' αλλάζω τις φορεσιές και τους ρόλους, να τους δίνω κάθε φορά πνοή και να είμαι πάντα άτρωτος. Δολοφονημένος ή προδότης, εγκληματίας ή εραστής, υπηρέτης ή βασιλιάς.

- Ανοησίες! Ένα σώμα που να μην οδύνεται. Αυτό ναι!

- Τις προάλλες μια λευκή κουρτίνα πανέμορφη. Που τη φυσαγ' ο αέρας και την πήρε και την ταξίδευε. Και την έριξε -ω θαύμα- πάνω μου. Μ'όλα της τα δάκρυα δροσερά στα σκοτάδια. Μπα; Μα νόμιζα πως την είδα στο φως. Ή να πέφτει πάνω της φως. Όχι, ήταν η ιδέα μου, δεν την είδα φωτισμένη παρά μόνο στο διάδρομο. Με τη λευκή ποδιά. Και τα μεγάλα μάτια. Πολλά περιστατικά. Πολλά αποτρόπαια.

- Ένα σώμα που να μην οδύνεται... Κλείνω τις πόρτες μια μια και φεύγω προς τα μέσα.

- Το ταβάνι ήταν χαμηλό και στον τοίχο είχε πλακάκια.

- Κι όμως, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ παρατηρήσει πόσο γλυκά είναι τα δάκρυα υπό το φως μιας πιθανότητας.

- Πονάω εκεί που είναι γραμμένη μέσα μου αυτή η απουσία.