Ιστορία με φως και νερό

Και λέω στον εαυτό μου πως δε θα παραδοθώ στην ομορφιά σου παρά με έναν ανάερο τρόπο, χωρίς αγκάθια, χωρίς δεσμά, αφού ξέρω υπάρχεις μέσα μου και πριν και πάντα κι εγώ το ίδιο μ' έναν αδιανόητο τρόπο, μια απίθανη διαδρομή μες στα εκατομμύρια των συνάψεων, ένα σχέδιο μεταβαλλόμενο που υπάρχει στην εισπνοή και χάνεται και σαν όνειρο θα φανεί κάπου πάλι, σαν ένα σύννεφο που περνάει στο γαλάζιο ουρανό την ώρα που κοιμάσαι, κρατάει ένα κίτρινο τριαντάφυλλο χωρίς κανέναν συμβολισμό και φεύγοντας αφήνει το απλωμένο χέρι του πίσω να παίζει με το φως όπως μ' αρέσει να παίζω με το νερό και το φως γίνεται ζεστασιά και το κοιμισμένο σώμα συστρέφεται, κινείται, διατρέχεται από θέρμη το πορτοκαλί τρίχωμα και δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ το σώμα του νερού που φέρω, τη βια του, το θέλω που κρύβεται κάτω απ' την επιφάνειά του, τον έρωτά του για τα φωτεινά μάτια που φωτίζουν ακόμη και μες στον ύπνο τους.