Αυγή πάνω απ' το Μυρτώο

View Larger Map

χριστουγεννα

χριστούγεννα,
να πετάξω
να πέσω μπρούμυτα στο μαύρο που δεν έχει πάτο
και με όνειρα να ντύνω το κενό εσαεί
να γελώ με τον τόπο που δεν υπάρχει
να γελώ με τον παφλασμό που θα έκανε
το νερό αν υπήρχε
γραμμές με μαύρο μελάνι στα σκοτεινά
πτερύγια βυθού στο διάστημα
νήματα μπερδεμένα σε πορτοκαλί αναμνήσεις μελών
δίψα που περιφέρεται στο χάος
και ζητά πατρίδα σε αντικατοπτρισμούς

ανάσκελα στο βυθό του γαλαξία
που δεν έχει χρώμα
και να κολυμπώ σε μαγνητικά πεδία
να γελώ με τις σκέψεις που δεν στέκονται
να γελώ με τις λέξεις που δεν έχουμε
στη μεγάλη τσουλήθρα της ανταλλαγής
να κουτρουβαλάω σαν κουβάρι
και στιγμές να σκορπίζονται διάπυρες γύρω και να χάνονται

ένα πεζούλι ασβεστωμένο κάποτε
και λέξεις αφημένες πάνω του
άνεμος που φυσούσε νωτισμένος
και ψυχές που τις έφερνε και τις έπαιρνε
δέντρα στο μακρινό πλανήτη Χ
μη στολίζεις το παράθυρό σου με σημαιάκια κι υποσχέσεις
ξυπνούν στη νύχτα κι αλυχτάνε αγρίμια
στο βενζινάδικο που στέρεψε
Δεν υπάρχουμε πια

Αύριο θα ξυπνήσω και δε θα ξημερώσει για βδομάδες
θα μετράμε τις μέρες κρεμασμένοι απ' τα ρολόγια
και οι ψυχές θ' αρχίσουν πάλι να μαζεύνται σε σμάρια
η μοναξιά θα γίνει φως και θα ταξιδέψει στο άπειρο
γιατί επιστροφή δεν νοείται
κι εκεί απ' όπου έφυγες δε θα γυρίσεις ποτέ
μόνο το τέλος μας έλκει σαν άρχή

Σχοινιάς φθινόπωρο

ipressions

Σχοινιάς και...

...όλο και πληθαίνουνε τα λόγια που δεν

-

Βρήκα όμως δυο ωραίες ιστορίες την προηγούμενη εβδομάδα (εκτός από την εφιαλτική διήγηση της Ε.Σ. του προηγούμενου ποστ).
Η μια αφήγηση ενός αληθινού καθώς φαίνεται περιστατικού, μια νύχτα στο Ελσίνκι, από το Μιχάλη:
"it doesn't work any more".
Η άλλη η φανταστική διήγηση ενός δέντρου, απ' αφορμή μια εικόνα στη σύγχρονη Αθήνα, από την αλεπούδα:
"Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος".
Διαβάστε κι εξερευνήστε.

σχόλιο από E.Σ. ...

από E.Σ. - — 3 Νοεμβρίου 2009 @ 17:05

Δεν είναι μπλογκ παρόλο που μοιάζει αρκετά. Ο παραπάνω σύνδεσμος οδηγεί σε ένα από τα σχόλια που αναρτήθηκαν στο opengov.gr στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης για την πρόταση νόμου για τη «Ρύθμιση των χρεών υπερχρεωμένων καταναλωτών».

Είναι ίσως βαρετό και κουραστικό όμως ξεδιπλώνει μια βάρβαρη πραγματικότητα σε ένα κράτος που θέλουμε να το αποκαλούμε δημοκρατία. Μέσα από αυτό και από πολλά άλλα σχόλια αποκαλύπτεται ζοφερή εικόνα ενός συστήματος όπου οι πανίσχυρες τράπεζες παίρνουν πολίτες και τους μετατρέπουν σε σκλάβους. Έτσι απλά. Τα δάνεια (και οι δανειολήπτες μαζί) είναι ιδιοκτησία τους και έχουν το δικαίωμα μάλιστα να τα μεταπουλάνε σε τρίτες εταιρίες που αναλαμβάνουν την πιο βρώμικη δουλειά...

Beauty of the beast

Επωάζω το σκοτάδι της αύριο
τον αχινό της καρδιάς
Το τέλος είναι σίγουρο
μα ο βασανιστής περιμένει δίπλα στην πόρτα
Έχει το πάνω χέρι και το ξέρει

Διαγώνιο φως διαθλάται
ξεδιπλώνοντας
την αγριότητά του σε συνιστώσες
Κόκκινο, πράσινο, ιώδες-μπλέ
βάφουν στο πρόσωπο το ανοίκειο

Πλησιάζω τον καθρέφτη
και κοιτώ πίσω μου
μια ατελείωτη σειρά από δίδυμα είδωλα
Δε χρειάζομαι μαχαίρι
αφήνω το φως να κάνει τη δουλειά

Α, οι καλοί φονιάδες,
οι σωστές δουλειές, βότσαλα μετρημένα στην τσέπη
οι γερές ραφές, στα ρούχα του αυτοκράτορα
το χρυσάφι, μετρημένο σε κεφάλια στρατιωτών
Μα ο κόσμος ποτέ δεν ήταν σε τάξη
η ανυπαρξία επιστρέφει ανά πάσα στιγμή

Από δω ως εκεί [γραμμές]

έρημος


φτερό λιβελούλας


ακίδες


νερό της θάλασσας

Χωρίς λόγια

Ακτή

Σε τούτη την ακτή των Αμπελοκήπων τα τζιτζίκια λαλούν στην εσωτερική πλευρά του τυμπάνου του αυτιού μου.

Neda

Neda στα φαρσί (τα περσικά) σημαίνει φωνή ή κάλεσμα.



Neda το όνομα μιας νεαρής ιρανής που έχασε χθες τη ζωή της στις διαδηλώσεις στο Ιραν.
Στο youtube μπορείτε να δείτε το θάνατό της.
Τις τελευταίες στιγμές της στην άκρη του δρόμου.
Το πρόσωπό της να πνίγεται στο αίμα και τις κραυγές του πατέρα της, απ' ότι φαίνεται, που ήταν δίπλα της. Η φωνή αυτή που σα να την καλεί να μείνει στη ζωή είναι αντριχιαστική. Οι λεπτομέρειες φυσικά είναι πολύ δύσκολο να εξακριβωθούν. Όμως δεκάδες (ή και πολύ περισσότεροι) άνθρωποι κακοποιούνται και σκοτώνονται στο Ιραν αυτές τις μέρες από ένα καθεστώς που διχάζεται και κλονίζεται. Εκτομμύρια διαδηλώνουν στους δρόμους αψηφώντας το θάνατο. Προφανώς η κατάσταση στη χώρα είναι πολύπλοκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο Ιραν υπάρχει ένας πολιτισμός που εξελίσσεται εδώ και πάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια. Ένας πολιτισμός με τεράστια πνευματική και καλλιτεχνική παράδοση. Είναι χαρακτηριστικό ότι Ιραν εξισλαμίσθηκε αλλά δεν αραβοποιήθηκε. Αντίθετα διαμόρφωσε ένα δικό του Ισλαμ σαφώς πιο εξευγενισμένο. Είναι καθαρό ότι στο Ιράν σήμερα μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού ζητάει να απελευθερωθεί από τον μεσαιωνικό συντηρητισμό των σκληροπυρηνικών ισλαμιστών.

Και η εικόνα της Neda γίνεται σύμβολο της βαρβαρότητας του καθεστώτος, σύμβολο της επιθυμίας των Ιρανών για ελευθερία.

[Δε σας βάζω links για τα βίντεο, μπορείτε να τα βρείτε μόνοι σας.]

Εδώ όμως βρήκα δύο κείμενα που αποδίδονται στη αδελφή της Neda. Ακόμη κι αν δεν είναι γνήσια, πιστεύω πως είναι αληθινά στην περιγραφή της επιθυμίας των Ιρανών για ελευθερία:

"Ποθούσε να ανεμίσει τα μαλλιά της ελεύθερα στον άνεμο" η Neda...

Αγριοπερίστερα

Ναι, ξέρω, δε διακρίνονται. Τα αγριοπερίστερα, λέω, δε διακρίνονται. Μπορείτε να κάνετε κλικ πάνω στην ασπρόμαυρη εικόνα και να δείτε την έγχρωμη μεγαλύτερη, αλλά πάλι δε διακρίνονται. Πρέπει να με πιστέψετε...

Πρωινό σε τόνους του λευκού

...ή αλλιώς πρωινό στο Νότιο Ευβοϊκό ή αλλιώς εξαΰλωση πλοίου ή αλλιώς τα πλωτά νησιά ή αλλιώς η θάλασσα σαν την επιδερμίδα του χρόνου μια στις τόσες ηρεμεί και λιώνει σε σιωπή ή αλλιώς πιάσε τον καπνό σα νατανε μαντήλι και το καράβι στριφογύρνα σα να τανε σφεντόνα, μια πινελιά καρφωμένη με το σφυρί εκεί στο σημείο της επιθυμίας κι ένα νησί διανθίζει την ανάγκη με υποσχέσεις -πάρε την κορυφογραμμή του μόνο και τη μελωδία της κράτα- ψαρόβαρκες σα μπίλιες στο άδειο γήπεδο αλιεύουν στα βαθιά υπολείμματα θαλάσσιας ζωής.

Αιγαίο ξημερώματα...

...ή καλύτερα, πάνω απ' το Αιγαίο ξημερώματα. Μέσα σε μια μαγευτική σιωπή από το βουνό ψηλά. Η θάλασσα ακύμαντη εκτείνεται προς την ανατολή. Ο Κάβοντόρος "λάδι" όπως πολύ σπάνια θα τον δει κανείς.

Δρόμοι του διαδικτύου...

Τί κάνεις όταν νιώθεις ότι γέρνεις από τη μια πλευρά; Το ψάχνεις στο Google φυσικά! Και ώ, του θαύματος!

Ουρανός μακριά

Κοίταξε την εικόνα κι αφέσου μέσα της. Σε τραβάνε ψηλά τα σύννεφα στον αέρα καθώς σκορπίζονται σαν πούπουλα οι ατμοί. Μακριά, ταξιδεύεις στον ουρανό. Ανεβαίνεις τα συννεφάκια σα σκαλοπάτια. Μπορείς να υποθέσεις και το πέρασμα των εποχών - "θυμάσαι πέρσι το καλοκαίρι;" μπορείς να ψιθυρίσεις, θα ναι σα να πατάς γκάζι. μωρό μου! Μπορείς ακόμη να καρφιτσώσεις τα στιχάκια σου ψηλά στα λευκά. Θα κυματίζουν όλο χάρη με τις κινήσεις των νεφών καμπυλώνοντας σαν τόξα, αραιώνοντας και πυκνώνοντας σαν νοήματα! Το μπλε στο βάθος σαν τις επιθυμίες, όσο πάει και σκουραίνει, γίνεται νύχτα. Μα έτσι εκ του μακρόθεν, κατά μόνας και κατά προτίμηση μέσω καταχωρήσεων ιστολογίου, παίζεται σαφώς καλύτερα το παιχνίδι της αγάπης. Σχηματίζει ωραίες, δραματικές, ολίγον επεξεργασμένες -για το καλύτερο, δε θα τρελαθούμε τώρα- εικόνες. Ταιριάζει αρμονικά με την καθημερινότητά μας, με τη γωνίτσα που είναι λογικό να διατίθεται για το σκοπό αυτό και μάλιστα ίσως καταφέρνει, ειδικά έτσι, ν' αφήνει ανάμνηση πράξεων μεγάλων και τελείων - να βρίσκαμε και μια κάθαρση, καλά θα ήταν, μα αυτή θέλει κάποια θυσία, ευθύνες -ίσως και ποινικές, τρέχα γύρευε, όμως δεν πειράζει, προχωράμε και δεν περιοριζόμαστε γιατί κατά τ' άλλα ο κόσμος είναι μεγάλος και παρόλη την εκάστοτε κρίση επιβιώνουμε αξιοπρεπώς. Και καθείς κάπου σιτίζεται για τ' απαραίτητα, άλλος στο πρυτανείο, άλλος στην αγορά και κάποιοι πάλι στους αγρούς. Κι αν έχουμε και κάποιες απώλειες, αναμενόμενο, δεν ήταν; Κάποιος θα πεθάνει από δηλητηρίαση, άλλος από ανία, άλλος απρόβλεπτα τελείως, από καθαρό ατύχημα. Θα 'ταν ωραίο, θα πρεπε σίγουρα να υπάρχει ένα σύστημα να μαρκάρονται αυτόματα τα ιστολόγια των πεθαμένων, deceased, departed ή passed away, έτσι κομψά από το σύστημα, έτσι που οι πράξεις και οι παρελθούσες εποχές να ντύνονται μιαν αχλύ. Να μένουν έτσι στο server αναρτημένες εσαεί, μέχρι το τέλος του ηλεκτρισμού -θα είναι κι αυτό δραματικό το δίχως άλλο, θα έχει σίγουρα ένα "παφ".

Μπαίνει φως

Το ξέρω

Το ξέρω καιρό τώρα πως τα δέντρα δε ριζώνουνε μόνο στη γη αλλά και στον ουρανό.

Πόση;

Πόση άγνοια, πόση αναισθησία, πόση στενοκεφαλιά, πόσες άλλες ανάλογες αρετές χρειάζονται για να ακολουθείς τέτοια πολιτική, για να κάνεις τέτοιες δηλώσεις; «Τα έργα συνεχίζονται και πιστεύω ακράδαντα ότι ένα τέτοιο στρατηγικής σημασίας για την Ελλάδα έργο θα προχωρήσει πλέον ανεμπόδιστα και θα τελειώσει», έτσι δήλωσε ο κύριος αυτός. Προκειμένου για ένα έργο που έχει καταδικαστεί από χίλιες πλευρές, ένα έργο που έχει απορριφθεί 4 φορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Κύριε εισαγγελέα, θα ήθελα να βρω τις χειρότερες ύβρεις για να εξυβρίσω τους κυβερνώντες και κατρέφοντες αυτή τη χώρα, μα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός για να μη σας βάλω σε κόπο τώρα με το αυτεπάγγελτο. Το να εξυβρίζεις τους εξουσιάζοντες πρέπει λοιπόν να είναι αυτεπάγγελτο αδίκημα. Το να καταστρέφεις μια χώρα και ειδικά το φυσικό της περιβάλλον, την πιο σημαντική κληρονομιά της, απ'ότι φαίνεται δεν είναι αυτεπάγγελτο αδίκημα. Θα ήθελα να βρω λόγια που να έχουν δύναμη να σταματήσουν αυτό το κακό, αλλά δε νομίζω πως έχω τέτοια ελπίδα...

===
Δες εδώ: http://aheloos.blogspot.com/

Το αυτό...

το αυτό όπως φαίνεται αυτή τη νύχτα...
...είδωλο κι αυτό μες απ'το φακό στο σένσορα της μηχανής, επεξεργασμένα δεδομένα που γίνονται αρχείο raw στην κάρτα, αντιγραμμένο στον υπολογιστή, επεξεργασμένη εικόνα αποθηκευμένη σε μορφή jpg και μεταφερμένη σε κάποιον server στην Αμερική απ'όπου την καλεί ο browser που χρησιμοποιείτε για να την μεταφέρει στη μνήμη του δικού σας υπολογιστή, να την εμφανίσει στην οθόνη σας κι από εκεί να γίνει είδωλο στον αμφιβληστροειδή σας και να πάρει το δρόμο για τα ενδότερα... άραγε πόση σχέση έχει με το φεγγάρι μετά από μια τόσο μακριά περιπέτεια;

[την εικόνα κατέγραψε πριν από λίγη ώρα η κάμερα του ανταποκριτή μας στους Αμπελόκηπους]

Αυτό και το είδωλο

φωτογραφίες μέσα από τζάμι (Madinat Jumeirah, 2006)

Αναμνήσεις απ'το μέλλον

Αν η σχέση του τίτλου με τη φωτό σου φαίνεται σκοτεινή και αινιγματική, σκέψου ότι το παρόν είναι ένα κομμάτι απ΄το μέλλον της προηγούμενης στιγμής.